O nie czekaniu do jutra...

On był mężczyzną potężnym, jak na Afrykanina przystało, o donośnym głosie i szorstkim sposobie bycia. Ona zaś była kobietą łagodną i delikatną, co w naszych stronach jest rzadkością, bo kobieta musi być twarda, aby utrzymać rodzinę w ryzach, by miała co jeść i w co się ubrać.

 Jak to w życiu bywa spotkali się, pokochali i pobrali się,

 co jest rzadkością w naszych stronach, bo ślub to umowa między rodzinami i pieniądze.

 On dbał o nią, nie miał innych kobiet na boku, co jest rzadkością w tej części świata. Na świat przyszły dzieci i była ich spora gromadka, co nie jest rzadkością w naszych stronach. Wielu patrzyło zazdrosnym okiem, a zazdrości u nas nie szuka się ze świeczka, ona jest codziennością

Dzieci dorosły, pozakładały rodziny i kiedy wszystkie były już urządzone kobieta straciła swój zwykły uśmiech, co było bardzo dziwne, bo kobieta afrykańska jest bardzo szczęśliwa mając dobrze urządzone dzieci i pałętającą się pod nogami gromadkę wnucząt.

 Ona, która tryskała radością stawała się z dnia na dzień coraz bardziej wątła i blada, straciła radość życia, która udzielała się innym.

 Nie mogła już jeść i w krótkim czasie przestała podnosić się z łóżka. Zmartwiony mąż umieścił ją w misyjnym szpitalu co jest rzadkością w naszych stronach, bo gdy kobieta jest chora mąż szuka innej i szybko ją znajduje!

Lekarz, siostry pielęgniarki nie mogli określić choroby, która nękała kobietę, co jest rzadkością w misyjnych szpitalach i ośrodkach zdrowia, bo w tych miejscach wiedzą, jakie choroby nękają Afrykańczyków.

 Cóż, radzono się innych lekarzy, czytano mądre książki i nikomu nie udało się określić, na co zachorowała kobieta.

Jedna z pielęgniarek poprosiła męża na stronę i powiedziała:

 - Ośmieliłabym się powiedzieć, że po prostu pańska żona nie chce już dłużej żyć...

 I to jest bardzo dziwna rzecz w naszych stronach, bo tutaj wszyscy chcą bardzo długo żyć,

 a w przypadku tej kobiety,

 która miała wszystko, co do szczęścia potrzebne sprawa stawała się jeszcze bardziej dziwniejsza.

 Mężczyzna w milczeniu usiadł przy łóżku żony i ujął ją za rękę. Była to mała, drobna rączka, która zupełnie ginęła w potężnej dłoni mężczyzny.

 Potem rzekł zdecydowanie swym donośnym głosem:

  - Ty nie umrzesz!

 – Dlaczego? – zapytała kobieta, lekko wzdychając.

 – Ponieważ ja cię potrzebuję!

 – To dlaczego wcześniej mi o tym nie powiedziałeś?

 Od tej chwili stan zdrowia kobiety zaczął się szybko poprawiać. Szybko wróciła do zdrowia, na twarzy pojawił się uśmiech i blask w oczach, który dodawał jej tyle uroku!

 A lekarze nadal zadają sobie pytanie, jaka choroba ją dotknęła i cóż za wspaniałe lekarstwo ją uzdrowiło w tak krótkim czasie?!

 Cóz, to jasne jak słońce i proste jak drut, uzdrowiła ją MIŁOŚĆ i  dwa proste słowa: potrzebuję cię!

 Nigdy nie czekaj do jutra, by powiedzieć komuś, że go kochasz. Uczyń to dzisiaj, bo jutro może być za późno! Nie myśl: moja dziewczyna, mój chłopak, moja żona, mój mąż, mój przyjaciel, moje dzieci... doskonale o tym wiedzą!

 Być może...

 Nie patrz na zegarek, chwyć za telefon, bo to nie rzadkość w dzisiejszych czasach mieć to cudo techniki, i powiedz:

 to ja, chcę ci powiedzieć, że bardzo cię kocham.

 Uściśnij dłoń bliskiej ci osoby i powiedz: potrzebuję cię, kocham cię, bardzo cię kocham!

 Miłość to życie. Istnieje kraina umarłych i kraina żywych. Tym, co je różni, jest Miłość. W dzisiejszych czasach, co nie należy do rzadkości poruszamy się w krainie umarłych gdzie coraz bardziej brak tych prostych słów: kocham cię, potrzebuje ciebie... Nie? Nie zgadzacie się ze mną?! To bardzo się cieszę, że potraficie i mówicie te proste słowa i dzięki Wam kraina żywych będzie zawsze kwitnąca!

Tekst na podstawie opowiadania Bruno Ferrero

Zdjęcia z naszego ogrodu.