O czarach...

I na mnie wreszcie spadło... chciałabym napisać, jak grom z jasnego nieba, zmaganie się z czarami, magią, jednak to nie grom z jasnego nieba, ale codzienne ocieranie się o świat magii, czarów i działania zła, złego ducha... i chciałoby się w te rzeczy nie wchodzić, bo się ich nie pojmuje, nie rozumie, a może i rozumię, tylko po co „walczyć” z tymi, którzy wierzą, są przekonani o istnieniu duchów, bytów nadnaturalnych mogących zadręczać ludzi! I ja wierzę w istnienie zła, ale jedno mnie różni od tych, z którymi przyszło mi żyć – nie boję się, nie jestem przesiąknięta strachem i nie szukam na wszystkie strony w jaki sposób zadowolić wszystkich bogów...

Jestem w sercu afrykańskich wierzeń w duchy zazdrosne, mściwe, dobroduszne czyli magia, ta biała pomagająca i ta czarna zabijająca. Dzwoni do mnie dyrektorka i prosi, aby przyjść do szkoły, sprawa bardzo pilna i potrzebna pomoc. Do głowy mi nie przyszło, co tam zastanę! Wchodzę do pokoju dyrektorki, a tam tłoczno i jakby coś jeszcze unosiło się nad tym zbiorowiskiem ludzi. Matka chłopca z CP czyli druga klasa, przyszła do szkoły szukać winnego, bo jej syn nad kostką ma duże zgrubienie w/g niego jest to kamień, który dostał się w to miejsce przez czary chłopców ze starszej klasy. Mały wskazał palcem, którzy mu to zrobili. Oczywiście mówię, że w to nie wierzę, chłopak przewrócił się, uderzył...

 Matka chłopca na to, że jestem biała i nic nie wiem o czarach, a one istnieją i dorośli, i dzieci mają moc czynienia różnych złych rzeczy. Obok oskarżyciela siedzi jego wujek i zaczyna grozić, że zgłosi ten incydent na policję  /czary w Kamerunie są karalne i każdy może wnieść oskarżenie, że stał się ofiarą zła, czarów/, bo szkoła powinna chronic dzieci przed czarami!  Myślę intensywnie i już mam zacząć wojować i uświadamiać bezsensowność tego co słyszę i widzę, w duchu modlę sie do Ducha Świętego i mojego  Anioła Stróża, aby przyszli mi z pomocą, bo jak ten niby wujek zadba o to, aby dzieci znalazły się na policji i potem więzienie... I oświeciło mnie! Mówicie, że jestem biała i nie znam się na waszych wierzeniach i magii... ja także wierzę, że zło istnieje i właśnie teraz diabeł chce nas wszystkich pozbawić pokoju, chce, abyśmy ze sobą walczyli... tego chcecie! Wujek patrzy na mnie ze złością, ale spuszcza wzrok... Rozwiąże pan problem wsadzając dzieci do więzienia? Szkoła nie jest miejscem walki z czarami, w prawie kameruńskich nic takiego nie napisano, a może mam porozwieszać wasze gri- gri nad każda salą, jako ochrona przed czarami? Przecież to jest zabronone w Kamerunie!!! Pani wierzy swojemu dziecku, druga mama wierzy swojemu, to samo jest z następną matką... kto ma rację, gdzie jest prawda?  Jeden z oskarżonych chłopców płacze i mówi, że nic nie zrobił, nie użył ani dobrego banana ani złego... słucham i nawet nie pytam o jakie banany chodzi! Rozglądam się ukradkiem i stwierdzam, że wszyscy wiedzą o co chodzi tylko ja, biała jestem ciemna, jak tabaka w rogu! Drugi oskarżony  milczy i jego matka także... i jest coś, ale co? Postanawiam, że chłopcy przyjdą do ks. Biskupa na spotkanie i rozmowę w cztery oczy, bez mamy, czy taty... zgodzili się i rodzice i dzieci.

 Kończę spotkanie modlitwą i co się okazuje: mama i wujek oskarżyciela nie modlą się z nami, bo należą do sekty Eboka... ciarki przeszły mi po plecach! Jak tacy ludzie mogą posyłać swoje dziecko do katolickiej szkoły? O co im chodzi...? Chłopców wysłałam do klas na zajęcia. Ewelina, jedna z nauczycielek, mówi; siostro jest coś z tym starszym chłopcem, nie chodzi mi o trudności wychowawcze... W jego rodzinie dzieją się różne złe rzeczy! Podczas ostatnich letnich wakacji zmarla w dziwny sposob siostra chlopca...  Magia jest wszechobecna, przenika każdy najdrobniejszy szczegół życia i przenika wszystkich mieszkańców  afrykańskiego kontynentu od północy po południe, od wschodu po zachód Afryki. Wiara w nią jest silniejsza niż w Boga czy Allaha. Rodzime wierzenia, jakby je nie nazwał: pogaństwo, animizm czy kult przodków istnieją i istnieć będą choć chrzescijaństwo, islam i chyba wszystkie sekty świata, które zadomowiły się w Kamerunie, nie wyparły pradawnych wierzeń. Animizm... ludzie nie afiszują się z hierarchią tych wierzeń. Jednak ich religia jest widoczna w różnych sytuacjach życia codzienego... - Narodziny dziecka; biodra dziecka przewiązuje się „sznurkiem”, w którym znajdują się magiczne rzeczy, a po co? Aby chronic dziecko przed złymi duchami,  przed którymi niemowlak nie potrafi się bronić. Na rączce „bransoleta” zrobiona ze skóry małpy...  Jestem przekonana, że mieszkancy Kamerunu, synowie i córki Afryki żyją w nieustannym strachu. Dlatego też na wszelki wypadek wolą zadowolić wszelkich znanych im bogów. Trzeba powiedzieć, że chrzest, katecheza, a nawet święcenia kapłańskie nie zawsze zmieniają  mentalność wiary w czary, urok i zostaje przede wszystkim strach!

 Czego się obawiamy? Często tego samego, co nas pociąga!  -  Siedzę sobie w biurze nad rozliczaniem projektu, nudne to... wchodzi jeden z naszych księży i zaczyna opowiadać, że przyjechał na pogrzeb... a ja na to: będzie padać! Co ty mówisz, jest pogrzeb więc deszcz zatrzymamy, jutro będzie padać, jak będzie po wszystkim! Ja w to nie wierzę, mówię mu, jestem pewna, że bedzie padać. Popatrz na niebo! Spotykamy się po kilku dniach. Jednak padało..., a on na to; no, no masz predyspozycje, jest coś w tobie. – Jednemu z wolontariuszy ktoś ciągle wkradał się do mieszkania i kradł co się dało! Ktoś zaprzyjaźniony zaproponował: daj mi trochę pieniędzy... I co zrobił? Nad wejściem zawiesił jakiś pęk piór, coś tam posypał.... i drzwi stały otworem i nikt nie wszedł!  – Ciężkie maszyny pracowały nad zniwelowaniem terenu, o który notabene był spór miedzy misją, a niby właścicielem, i po środku stało drzewko, którego w żaden spośb ciężkie maszyny nie były w stanie go wyrwać! Co robić? Tubulcy poradzili misjonarzom zawołać „takiego jednego”. Przybył, obszedł drzewko, coś tam pomruczał... i wielka, ciężka maszyna wyrwała drzewko, jak trawkę. – Przynoszą chorego do ośrodka zdrowia w ciężkim stanie... nie można wbić igły w ciało, bo jest takie jak z żelaza. Tubylczy pielęgniarze mówią siostrze, że nic tu nie zrobimy trzeba odczarować... Czarownik w moim ośrodku, za żadne skarby świata... i miała ta siostra, na całe szczęście, mocną wiarę i odczarowała...
 Kameruński chrześcijanin rano idzie do kościoła, po południu na spotkanie sekty, a ciemną nocą do czarownika, aby odczarował urok rzucony jakoby przez sąsiada.
 Siostra Gizela powiedziała kiedyś, że „dla Kameruńczyka Bóg, którego głoszą misjonarze jest jednym z duchów, ze swej natury nie są oni monoteistami... może w stolicy, ale u nas na Wschodzie najpierw dokonuje się tradycyjnych rytów... Mówienie wśród takiego ludu o Bogu, Ewangelii jest trudne. Pan Bóg jest duchem wszechmocnym, ale niebezpiecznym i należy się Go bać!”  Na dzisiaj o czarach koniec! Muszę Wam skończyć historię z czarownikami z mojej szkoły i dorzucę coś niecoś jeszcze... I jeszcze: „niech się Wam nie wydaje, że cała Afryka żyje w zupełnie innym świecie niż nasz. Nasza Europa nie jest lepsza od Afryki w wymiarze duchowym. Bóg istnieje, szatan podpuszcza, Anioły fruwają”