O jabłku…

Mówią, że dwa jabłka dziennie pozwalają zachować zdrowie i urodę, a także odpowiednią ilość witamin.

 Jak może być inaczej, jeśli jest ono obecne w naszej kulturze od zarania dziejów. Można powiedzieć, że jest to owoc o najbardziej burzliwej, ale równocześnie najbogatszej historii oraz wielkim znaczeniu symbolicznym dla ludzkości.

 Nie chce rozwodzić się nad wieloma aspektami tegoż jabłuszka, ale jak zaczęłam to trochę wspomnę...

 Ponoć pierwsza jabłoń została stworzona przez boginię ziemi – Gaję, a złote owoce rosnące w ogrodzie strzeżonym przez Hesperydy i smoka o 100 głowach były źródłem nieśmiertelności. Czerwone jabłka są symbolem bogini miłości – Wenus.

 I co by o jabłku nie powiedzieć jest ono postrzegane jako symbol życia, zdrowia, płodności,  długowieczności i nieśmietelności.

 Niesłusznie jabłko kojarzone jest z pokusą, pożądaniem, grzechem i zdradą. Biblia mówi o owocu zakazanym jednak nie wskazuje gatunku... Biedne jabłko...

 W łacinie słowo „jabłko” jest identyczne ze słowem „zło” więc jabłko, krótko pisząc, padło ofiarą /śmiech/. 

Któż z nas nie zna polskiego przysłowia: 

„Niedaleko pada jabłko od jabłoni”... 

czyli dziedziczymy wiele skłonności i cech charakteru po rodzicach.

 Ostatnio często wspominam mojego Tatę... Hmm, co by o Nim nie powiedzieć, to byl po prostu mój Tata! Dzisiaj już wiem, że dopiero zimą można powiedzieć, które drzewa są naprawdę zielone i dopiero kiedy wieją przeciwne wiatry, można powiedzieć, czy człowiek jest odważny i nieugięty... 

W wieku 50 lat Tata miał operację, która skończyła się tracheotomią na stałe czyli do tchawicy została wprowadzona krótka rurka, która umożliwiała samodzielne oddychanie, ale przyczyniła się także

 do nowych, całkiem innych warunków życia...

 I tak oto zaczęłam poznawać inną stronę życia i osoby mojego Rodziciela. Pierwsze odwiedziny w szpitalu...

  

W sali dwaj panowie, mój Tata i pan - rówieśnik Taty. I co ujrzały moje oczęta? Tata ogolony, uczesany, z uśmiechem na ustach i iskrą w oku, która mówiła wszystkich zebranym: coście przyszli zobaczyć?

 Pan, współlokator z takim samym schorzeniem, leżał na łóżku totalnie załamany. Specjalna aparatura do odsysania drzewa oskrzelowego przy głowie, córka pielęgniarka przemawiała do swojego ojca, że musi walczyć...

 Podczas tej pierwszej i nie ostatniej wizyty w szpitalu usłyszałam pierwszy i nie ostatni raz, jak później miałam się przekonać,

 słowa: - „ chodź, coś ci pokażę...”. 

Tata zaprowadził mnie do sali obok, w której znajdowali się młodzi chłopcy, którzy owacyjnie pozdrowili pana Stasia. Nie specjalnie mogłam zrozumieć o co Ojcu chodzi, ale w końcu się domyśliłam...

- Popatrz, powiedział, ci chłopcy mają taką samą chorobę co ja, a ich życie dopiero co się rozpoczęło. A wiesz, że na oddziale kobiecym są także takie przypadki! Możesz sobie wyobrazić kobietę, która będzie ograniczona i to bardzo w gadaniu...?

 Nie martw się, bo moja sytuacja nie jest taka zła...

  Za kilka lat doszły inne choroby, umarła żona mojego Taty a moja Mama w wieku 51 lat i Tata został sam w dużym domu nie godząc się na żadne przeprowadzki... Zgromadzenie przeniosło mnie bliżej domu rodzinnego, abym mogła w miarę potrzeby nawiedzać Tatę, spędzać z Nim święta...

 I tak pewnego wiosennego dnia  w Wielkim Tygodniu przyjechałam w rodzinne strony, aby spędzić z Tatą Święta Wielkanocne.

 Dom zastałam szczelnie zamknięty... Szybko dowiedziałam się, że stało się nieszczęście! Wczoraj Tata pracował u naszego sąsiada na wsi. Piłował drzewo i przy ostatnim klocku potknął się i piła ucięła mu palce od prawej ręki... Ręce mi opadły i jedyna myśl, która pojawiła się w mojej głowie: - Jeszcze tego nam brakowało!

 Z duszą na ramieniu pojechałam do szpitala myśląc co powiem, jak pocieszę... Tata powitał mnie z ręką na temblaku, starannie ubrany i z uśmiechem na ustach, bo zobaczył córkę zakonnice, którą wszystkim musiał przedstawić i opowiedzieć jakie ze mnie cudo...

 Prawie każdy Ojciec pierworodnej córki zna co kłębi się w jej głowie i co smucie jej serce...

 Więc usłyszałam: - Chodz, coś ci pokażę.

 Poszliśmy do sąsiedniej sali, w której na łóżku siedział pacjent oparty o wezgłowie tegoż łóżka. Tata zdrową ręką podniósł kołdrę przykrywającą chorego. I co zobaczyłam...

 Ów pan miał odcięte dwie nogi powyżej kolan.

- Widzisz, powiedział Tata, gdybym nie miał nóg to byśmy mieli problem...

Okazało się, że został w całości kciuk i połowa palca serdecznego.

 Tak więc kanapkę mógł sobie zrobić, a nawet obrać ziemniaki, bo mój Tata to była Zosia samosia... Choroby nie opuściły Taty... 

Paraliż, który częściowo ustąpił, ale został wózek, posługiwanie się chodzikiem, i ciągłe wynajdowanie rzeczy, które mógł robic chociaż częściowo sam. Gnałam jednego roku z Kamerunu do Polski nie planowo, bo Tacie chciano amputować nogę, a On się uparł, że nie da sobie odciąć tej nogi... Siostra była w rozpaczy...

 I stwierdziliśmy we troje, że noga zostaje! Nie było innego wyjścia, bo Tata stwierdził, że umrze z dwiema nogami i nie wyobraża sobie, aby mógł choć trochę przy pomocy chodzika nie pochodzić...

  Chyba tak do końca nie zdajemy sobie sprawy, jak nasi Rodzice, ich życie, poczynania wpłynęły na nasze obecne życie. Zastanawiamy się skąd mamy takie czy inne podejście do życia, choroby, do ludzi...

 Nie daleko pada jabłko od jabłoni...

 Z kim przystajesz takim się stajesz...

 Więc nasi przyjaciele, znajomi także mają wpływ na nasze postrzeganie rzeczywistości... Mój Ojciec, przynajmniej nie słyszałam, nie pytał dlaczego, nie narzekał na życie,  które doświadczyło Go dając do przeżycia różnego rodzaju choroby, przedwczesna smierc zony i syna, córka na końcu swiata...

Wstawał o stałej godzinie, wszystkie czynności miały swój rytm jak np. odsypianie swej uświęconej sjesty, spacerek na taras, wiadomości, kawa i ciasto... Jeszcze gorzej niż w klasztorze /śmiech/.

 Nigdy tego nie mówił, ale dzisiaj wiem, że zadawał Bogu trudne pytania, na które nie było odpowiedzi, a może otrzymał... 

Nie zostaje nic innego, jak zaufać, poddać się, opuścić miejsce kierowcy. Najtrudniej zrezygnować z naszego ego.

 Musi dotrzeć do nas prawda, że nic nie możemy zrobić bez Boga.

 A z drugiej strony pomimo zależności od Boga musimy mieć poczucie pewności siebie, wiary w nasze własne osobiste zdolności i dary, które zostały nam dane, i których trzeba używać i zrobić wszystko, aby sobie i innym pomóc... i mamy moc!

 A jeśli ktos nie wierzy w Boga, to niech zaufa matce naturze, bo ona także nie chce, abyśmy cierpieli. Życie jest zawsze po stronie życia... tylko z nami jest coś nie tak, żyjemy coraz bardziej wbrew naturze czyli przeciwko nam samym.

 Żałuję tylko jednego, że tak mało zwracałam uwagę na moc serca i ducha, i słowa, i gesty, i wszystko inne pisane między wierszami mojego Taty, Mamy i Brata, który odszedł mając tylko 35 lat...

P.S

Powspominałam trochę, ale tego popołudnia serce wymogło to na mnie...  Będąc w Kamerunie często rozmawiałyśmy o sytuacji kameruńskich dzieci, dziewcząt, rodziny... Nasz ks. Biskup przysłuchując się naszym dyskusjom kwitował to jednym zdaniem: gdybyście się urodziły w tym miejscu na ziemi zapewne wasze życie za bardzo by się nie różniło od tego, które widzicie i doświadczacie teraz... Trzeba wykorzystywać /w dobrym tego słowa znaczeniu/ dopóki mamy czas ludzi, którzy wokół nas, bo dzięki nim stajem się... i nie zapominając, ze dzięki nam inni także się staja...

/zdjęcia z internetu/