O łóżku…

Dwie rzeczy w życiu człowieka są bardzo istotne:

 dobre łóżko i wygodne buty!

 Jesteśmy bowiem albo w butach albo w łóżku /śmiech/!

 Ja, jeszcze bardziej i częściej jestem w butach... choć łóżko po piątej chemii rzucało na mnie uroki i wciągało, i w końcu wciągnęło mnie na trzy dni... i dziękowałam Opatrzności Bożej, że je mam, że ktoś wymyślił łóżko... 

I jestem pewna, że w każdym domu łóżko, to jeden z najważniejszych mebli, na którym śpimy, czytamy, odpoczywamy, leniuchujemy... i w tym łóżku leżymy przez prawie jedną trzecią życia.

 Od zarania dziejów łóżko jako takie nie towarzyszyło człowiekowi,

 ale towarzyszyło mu od zawsze miejsce do spania. I  tak pod drzewem, w jaskini, szałasie, jurcie czy w wigwamie musiał być kąt do spania. Niezależnie od tego czy była to jaskinia, chata z gliny sypialnia była najważniejszym pomieszczeniem i tak zostało do dzisiaj...

 Pierwsze łóżko do spania zapewne było zrobione z gałęzi, wysuszonej trawy, może ze skór zwierzęcych, które układano bezpośredni na podłożu. Potem była deska, a na końcu materac, który do dzisiaj przechodzi swoją ewolucję, bo chcemy jak najwygodniej spać i nie tylko..., bo sen jest rzeczą niezwykle ważną.

 Każdy z nas wie, jak się czuje i funkcjonuje po niewyspaniu...

 Powodów niewyspania może być mnóstwo, ale najgorszy powód,

 to zły materac /śmiech/!

Egipcjanie spali na liściach palmowych, oczywiście nie wszyscy. Faraon Tutenchamon miał łoże z drzewa hebanowego i złota...

 Ciekawe czy jego syny były bardziej bajeczne od snów tych, którzy spali tylko na liściach palmowych.

 Najważniejszy w łóżku jest materac i tenże materac, jako pierwsi, wymyślili Rzymianie. Wypchany był trzciną, słomą, wełną lub pierzem...

Co by nie powiedzieć o łóżku, sypialni, to przede wszystkim sfera naszej prywatności. Często jedyne miejsce w domu, które jest wyłącznie nasze... I jak smakuje śniadanie w łóżku... wiecie?

 Mówią, że w łóżku spędzamy większą część życia dodając,

 tę lepszą oczywiście.

 Nie wiem czy do tej lepszej części życia w łóżku można zaliczyć chorowanie... Nie narzucam się za bardzo /jeszcze/ mojemu łóżku ani ono mnie... Choć muszę się Wam przyznać, że kusi mnie, rzuca się na moje oczy...

 Nie gardzę odsypianiem mojej uświęconej sjesty, bo to dla zdrowotności /śmiech/!

Zwalił mnie z nóg zastrzyk, który zrobiono mi dobę po kolejnej chemii. Pierwszy otrzymałam po czwartej chemii, ale skutków odczuwalnych nie było i jakie było moje zdziwienie, że tym razem są...

 Spadają w moim organizmie białe krwinki krwi i tenże specyfik miał pobudzić szpik kostny do szukania odpowiednich minerałów i temu podobnych w kościach... Nie wiedziałam, że mam tak dużo różnych większych i mniejszych kosteczek... bolały mnie wszystkie, jakby ktoś z nich coś wyciągał... 

 I w ten sposób moje osobiste łóżko było okupowane przez trzy noce i dni... aż w końcu się zbuntowałam i wstałam.

 Każde wejście na moje Aleje Jerozolimskie /mój pokój/ było poddawane próbie... Łóżko w tym dniu nie zostało zasłane więc moje oczy, chciały czy też nie, wpatrywały się w to miejsce odpoczynku...

 Moje "ja" z lustra mówiło za każdym razem:

 połóż się, taka słaba jesteś, masz prawo, zamkniesz oczęta, kołdra cię otuli, w końcu zaśniesz, zapomnisz o Bożym świecie

 i wszystkich smutkach i takie tam inne dyrdymały....

 Walczyłam dzielnie... do południa i w końcu poddałam się temu wciąganiu... i odpoczęło moje ciało i głowa także... I żałowałam tylko jednego: moich codziennych spacerów, ale za to było śniadanie do łóżka...

P.S

Cóż, dni, tygodnie i miesiące mijają... leczę się, a to leczenie jest destruktywne. Może i pomaga, ale i przyczynia się np. ostatnio do tego, że brązowieją mi paznokcie, odkłada się limfa na przedramieniu, przez którą jestem zmuszona do noszenia specjalnego rękawa, nie przez miesiąc lub dwa... tylko do końca... ,trzeba poddać się drenażowi przedramienia, nie raz... i inne rzeczy, które stały się czymś normalnym, bo czas robi swoje, a z drugiej strony nie...

Co tam ciało, które widać, a jednak ma ono wpływ  na moje „ja”. Moje „ja” ma wiele wspólnego z ciałem, bez niego nie istnieję między żywymi. Gdybym zaczęła odrywać sobie po kolei palce, żaden z nich nie byłby moją dłonią, a sama dłoń szybko przestałaby nią być... Po operacji obudziłam się z brakiem pewnych widocznych kawałków, które stanowiły mnie... Jestem złożona z wielu kawałków, z których żaden nie jest naprawdę mną więc dlaczego tak mi szkoda tych paznokci...?

Spoglądasz w lustro i nie wiesz kto na ciebie czasami patrzy...

A co się dzieje w ciele, którego nie widzę? Muszę jeszcze trochę poczekać, aby zobaczyć co dzieje się w środku... Jeszcze trzy chemie z pierwszego rozdziału mojego leczenia i przypatrywanie się sobie z tej innej strony, której nie znałam...

    ” Żeby przeżywać życie, trzeba widzieć w nim sens.
 Żeby chcieć rano wstać z łóżka, trzeba widzieć w tym jakiś cel”.

Póki co, jeszcze widzę i częściej chodzę w butach niż leżę w łóżku...