O bajkach...

Moim oczom ukazał się dzisiejszego ranka śnieg!

 Pada od samego rana. Wszystko z godzina na godzinę robi się białe! Jestem po prostu zachwycona!

 To monotonne padanie płatków śniegu cieszy moje oczy i duszę, urocze jest to cudo natury. Co można rzec o śniegu?

 To drobne kryształki lodu, które przybierają formę kunsztownych ornamentów. Gdy pada śnieg, to opadają na ziemię nieskończone liczby kryształków w postaci igieł, słupków i różnego rodzaju kombinacje, miliony kombinacji... A gołym okiem tak mało widać!

 Nieba już prawie nie ma nad ziemią. Pada tylko śnieg gęsty i zimny...

 Któż jednak powie, że za chmurami nie ma słońca...?

Z pokrywą śnieżną jest tak jak z człowiekiem – podlega ciągłym zmianom zarówno na powierzchni jak i w głębi... Nieustannie zachodzące procesy, na które mają wpływ czas i wszystko czego doświadczamy w życiu...

 A gołym okiem tak mało widać!

 Hmm, każdy człowiek musi mieć taki własny płatek śniegu, taką wewnętrzną mapę śniegu...

O śniegu można dużo:

 że pada, że prószy, że kurzy...

że nim miecie,

że śnieg wali,

że się kłębi,

 że kotłuje się,

 wiruje... i ziębi!

 O śniegu można rozmaicie:

śnieg skrzypi,

śnieg skrzy się,

 śnieg sypie

 i spoiwa świat

 w senną baśniowość...

Nagle, pewnego dnia, zmieniło się wszystko.

 Zeschnięte trawy i zioła zrobiły się zupełnie białe. Każda baldaszkowa roślina była tak piękna, że spojrzenia od niej nie można by oderwać, z samych gwiazd złożona. Na polnych źródełkach, cieniutkim lodem przykrytych, leżały kocie łapki. Z brzóz zwisały leciusieńkie długie girlandy, a wierzby stanęły w szronie jak olbrzymie kryształowe bukiety. Łodygi róż okryły się niezliczonymi jakby szklanymi kolcami.

 Zdawało się, że wszystkie drzewa i trawy zakwitły najczystszym białym kwieciem, osypanymi brylantami.

                                                                   /Antonina Zachara – Wnękowa/

P.S

Tylko Królowej Śniegu brakuje... może nadjedzie saniami i będzie kulig! Spacer był, stópki mi zmarzły... Robię herbatę... , choć na dzisiaj przydałoby się grzane wino z goździkiem i pomarańczą, ale moja chorobowa „religia” nie pozwala, trochę szkoda i przykro...

I poczytam bajki Andersena... Czytacie jeszcze bajki? Ja, czytam nałogowo, zawzięcie i nie mogę pozbyć się tego nałogu... I tak sobie myślę..., to że na dachu leży śnieg nie znaczy, że w kominku nie płonie ogień..., nieprawdaż?

„Czy to bajka, czy nie bajka, myślcie sobie, jak tak chcecie, a ja przecież wam powiadam: Krasnoludki są na świecie”.
„A cóż to jest za bajka? Wszystko to być może! Prawda, jednakże ja to między bajki włożę”. - i kto zgadnie czyje to slowa...?

Jest coś niesamowitego w czytaniu pierwszych słów bajki. Nigdy do końca nie wiesz, gdzie mogą cię zabrać....