O wachlarzu....

 Wachlarz,

mam ich kilka. Nie pomyślałam, że kiedykolwiek będę „zbieraczką” wachlarzy! Moja kolekcja służy wyłącznie do robienia sobie ochłody powiewając nim, bo jak wiadomo wachlarz, to damskie narzędzie do wachlowania się i... nie tylko!

 U nas jest gorąco, pisałam nieraz. Tenże wachlarz pomaga przetrwać trudne chwile /śmiech/! Kilka okazów tego „narzędzia” dostałam z różnych okazji i zapewne jeszcze dostanę! Mam go zawsze pod ręka! Były śmiechy i chichy z tego mojego wachlowania...

 Zauważyłam, ku mojemu zadowoleniu, że niektórzy zaczynają  wachlować się podczas przedłużających się uroczystości, gdy zaczyna brakować powietrza, robi się nieznośnie duszno i gorąco... i nie jestem już tylko tą jedyną, wachlująca się osobą!

Ten mały, drobny przedmiot, jak już wspomniałam, zaliczany jest do akcesoriów damskiej mody. Na przestrzeni wieków pełnił różne funkcje. Można powiedzieć dzisiejszym językiem: był gadżetem, bez którego żadna kobieta nie pokazywała się publicznie.

  Wachlarz był także atrybutem władzy, pełnił funkcję reprezentacyjną, był, i myślę, że jest nadal symbolem kobiecości.

   W czasach świetności wachlarza, aby go wykonać pracowało nad nim 20 osób! Była to ręczna, misterna robota. Wachlarz wykonywało się na zamówienie według wzoru i tak do dzisiaj przetrwały przepiękne, można powiedzieć, dzieła sztuki.

 O ile mi wiadomo, Wojciech Kossak zajmował się tym fachem więc bez dwóch zdań, taki wachlarz musiał być dziełem sztuki. Wykonywano je z macicy perłowej, kości słoniowej, z drewna. Wachlarz wykonany z drewna sandałowego miał piękny zapach, a te wykonane z bambusa wydawały miły dźwięk przy rozkładaniu.

 Moja ulubiona królowa Elżbieta I pałała wielką miłością do wachlarzy i ponoć powiedziała, że wachlarz jest najlepszym prezentem, jaki poddani mogą ofiarować królowej. Na większości obrazów królowa Elżbieta paraduje z niepowtarzalnym wachlarzem.

 Wachlarz miał ważną rolę do spełnienia! Nie chodziło tylko o „robienie sobie ochłody”! Pomagał on wybrnąć z niezręcznych sytuacji towarzyskich, osłonić się przed niechcianym spojrzeniem... Gdy dama chciała zobaczyć, co dzieje się za jej plecami, mogła skorzystać z lusterka przymocowanego do wachlarza, inne miały wmontowane szkła korekcyjne... bo okulary i dama...!?

 A teraz proszę, instrukcja obsługi wachlarza:

 -  zasłaniając twarz wachlarzem tak, że było widać wyłącznie oczy, właścicielka pięknego wachlarza „mówiła”: szukam znajomości...

 – przykładając wachlarz do ust, dawała do zrozumienia: nie zwracaj na mnie uwagi..

  – a gdy przez „przypadek” upuściła wachlarz oznaczało to, aby ten ktoś do niej podszedł...

 Ale musiało być ciekawie na tych balach i spotkaniach herbacianych!!! Dzisiaj na każdym afrykańskim targowisku kupisz wachlarz. Przylatują, przypływają, z Chin, Japonii i są produkowane taśmowo... Pomimo tej taśmowej pracy można znaleźć pomiędzy różnorodnością wachlarzy bardzo pomysłowe i piękne.

 Jak wszystko w przyrodzie także i wachlarz przechodził swoją ewolucję. Myślę, że od pradawnych czasów człowiek „robił sobie powietrze”; najpierw zielonym  liściem, co zostało do dzisiaj, gdy nie ma pod ręką czegoś innego. Potem wachlowano się liśćmi suszonymi i wachlarzami wyplatanymi z suszonej trawy, które na afrykańskim podwórku królują także do dzisiaj!

A te bardziej ozdobne to już wymysł Europejczyków. Choć muszę wspomnieć, że w Egipcie był ozdobą na dworze Faraona. Piękny wachlarz w pobliżu dostojnych osób wskazywał na potęgę. Grecy byli pierwszymi, którzy ten przedmiot użyczyli kobietom. I myślę, że dobrze zrobili! No, bo po co mężczyźnie wachlarz? Śmiesznie z nim wygląda!

 Pierwszy rozkładany wachlarz przywędrował z Japonii. Zastanawiałam się, jak powstał taki wachlarz? Od wymyślania takich rzeczy, które się rozkładają i składają... są mężczyźni!

 Więc z tym wachlarzem było tak: do pewnej sypialni małżeńskiej w kraju wiśni wpadł w nocy przez okno nietoperz. Nietoperz w Japonii uważany jest za symbol szczęścia, ale żona pana Japończyka miała szczęścia w nadmiarze więc nie była zadowolona wizytą, jak dla mnie, obrzydliwego gościa! Mąż dostał bojowe zadanie: pozbyć się nietoperza i to szybko... Nietoperz na swoją zgubę zahaczył o lampę i przypalił sobie jedno ze swoich skrzydeł. Mąż wziął do ręki nietoperza i przyglądał się drugiemu skrzydłu... i zapragnął skonstruować coś podobnego. 

Trzeba dodać... gdyby nie żona i jej niezadowolenie z wizyty nietoperza... wachlarza by nie było! Jaki z tego wniosek? 
On i Ona zawsze coś razem wymyślą!