Meta...

Pewien człowiek po śmierci dotarł przed oblicze Boga. Pan Bóg przyjął go uśmiechając się, ale równocześnie bardzo uważnie spoglądał poza przybyłego.

Uśmiech Boga zabarwił się melancholią. Spytał wówczas człowieka:

- Ale... dodarłeś tu samotnie.

P.S

Moja meta jest bliżej niż myślałam. I znów Pan Bóg mnie zaskoczył i wszystkich, którym jestem bliska. Mam metę czyli przerzut, który zaskoczył przede wszystkim prowadzących lekarzy... Herceptyna nie zadziałałała. Nie zostało zakończone pierwsze leczenie..., i zostało kilka dni temu przerwane, bo NIC już nie pomoże. Prawdopodobnie jest więcej niż jedna meta. Jestem w trakcie badań. Ta, która przybliża nieuchronnie dojście do ostatniej mojej mety, to przerzut do kości w kilku miejscach. W styczniu miałam scyntygrafie kości. Kości były czyste. Od miesiąca czułam się słabo. Siostry stwierdziły, że mam za duże tempo pracy, zaangażowania, ale nic nie zaszkodzi zrobić następną scyntygrafie... Po dwóch miesiącach od pierwszej scyntygrafii jest kilka przerzutów w kościach.  3 kwietnia mam pierwsze naświetlanie, które jest leczeniem paliatywnym. Następne naświetlania, lekarstwa i przepisane środki przeciwbólowe także są po to, aby przyczynić się do tego, aby mniej bolało. Rok temu z kawałkiem musiałam zmienić tryb mojego życia... Od kilku dni wiem, że muszę, a właściwie zostałam ograniczona przez siły wyższe, do stąpania po ziemi z większą uwagą, aby czegoś sobie nie złamać. Jadąc samochodem po usłyszeniu i wytyczeniu nowej drogi życia pomyślałam: ile było modlitw w mojej intencji, tłum ludzi wstawiał się za mnie...,

i otrzymali INNI /śmiech/!!! Nie zazdroszczę, a wręcz cieszę się, że na coś się jeszcze przydaję. Przeze mnie inni uleczyli swoje dusze i ciało, mam taką nadzieję. Na marginesie ciała i duszy... Zdrowie nie jest najważniejsze!!! Wiosna, wszystko wskazuje, że moja ostatnia będzie tą najpiękniejszą i tylko o jedno proszę, abym do końca była w miarę sprawna, aby nie zabrakło mi radości życia, humoru. Przyjechały wczoraj moje rocznikowe. Moje słabości nie pozwoliły, abym do końca uczestniczyła w rozmowach niedokończonych /śmiech/. Radosne rozmowy, śmiech, który dochodził do mojej samotni był bardzo miły dla mojego ucha!!! Dobrze, że życie Żyje swoim życiem, dodaje mi to skrzydeł! Cieszę się, że skończyłam redagowanie mojego pierwszego i... ostatniego kalendarza misyjnego na 2015, który jest już w druku.

Muszę, chcę jeszcze skończyć stronę misyjna naszego Centrum Misyjnego, myślę, że dam radę.... Póki co polecam się Waszej modlitwie i zapewniam, że będę jeszcze pisać o życiu i śmierci /śmiech/, pa!

I żeby do końca chciało mi się CHCIEĆ!!!!

/pierwsze tulipany, które dostałam na moje nowe chorowanie. Dlaczego tulipany? Tulipan tuli panny, a teraz potrzeba mi tego więcej niż do tej pory...

 Dlaczego żółte, bo to najpiękniejszy kolor! Ech życie, nic nie żal, a jednak żal.../