O postanowieniach…

Pewien chłopiec zapisywał swoje postanowienia, pochylony nad stołem, podczas gdy jego matka prasowała bieliznę. „Jeżeli zobaczę kogoś, kto się topi”, pisał chłopak, „natychmiast rzucę się do wody na ratunek. Jeżeli palić się będzie dom, będę ratować dzieci. W czasie trzęsienia ziemi, bez lęku pójdę pomiędzy walące się domy, by ratować ludzi. Potem poświęcę całe moje życie biednym świata”. W pewnej chwili usłyszał głos mamy: - Synku, proszę cię, zejdź na dół do sklepu i kup trochę chleba.
– Mamusiu, nie widzisz, że pada? – spytał z wyrzutem.

P.S

Ile już było takich „chciałbym” w naszym życiu... Dwunastoletnia dziewczynka napisała w swoim dzienniczku:”Jesteśmy ludźmi przyszłości, to my musimy ulepszać sytuacje. Najgorszą rzeczą jest nie robić nic i patrzeć, jak ten biedny świat się rozpada.
Wołamy: niech żyje pokój, a prowadzimy wojnę. Powtarzamy: precz z narkotykami, a zwiększamy handel nimi. Głosimy: dość terroryzmu, a zabijamy sprawiedliwych.
A przecież nie jest postanowione, że nie można skończyć z tym wszystkim. Chciałabym ci powiedzieć: jeżeli jesteś smutny z powodu nienawiści w świecie, nie płacz i nie trać nadziei, ale zrób coś, nawet coś małego!”
Ja mam jedno małe postanowienie: zdecydowanie więcej się uśmiechać i nie narzekać!