O wszystkich kwiatach dla mnie...

Sa ludzie pozbawieni poczucia czasu. Chcą zrywac kwiaty, które się jeszcze nie staly kwiatami: i wtedy okazuje się, ze nie ma kwiatów...

 Antoine de Saint - Exupery

Jestem już kwiatem, który można zerwać, włożyć do pięknego wazonu i czekać, aby powoli uleciał z niego zapach, kolor, piękno...?

Z samego rana, skoro świt, znalazłam się w bajecznym miejscu: KWIATY. Znalazłam  nawet moją afrykańską gloriozę i wszystkie inne kwiaty,
 które zachwycały mnie swoim pięknem.
 Z zachwytem przyglądałam się tym wszystkich pięknością a zarazem ze smutkiem, bo lada dzień nie pozostanie z nich prawie nic...
  Cóż następna tajemnica... po co kwiaty?

Pytania są niebezpieczne, nie ruszaj  ich, będą spały.

 Zapytasz -  zbudzisz, i znacznie więcej niż myślisz pytań powstanie... Zostanę przy zadawaniu pytań i coraz mniej przejmuje się tym, że nie dostaję na nie odpowiedzi....

Hmm... najciekawsze pytania wciąż pozostają pytaniami.

 Kryją w sobie tajemnicę.
 Do każdej odpowiedzi trzeba dodać „być może”. Tylko na nieciekawe pytania można udzielić ostatecznych odpowiedzi...
Np.będzie dzisiaj pogoda? Pogoda jest zawsze więc po co to pytanie? Deszcz, słońce czy burza to przecież ciągle pogoda.... nieprawdaż?

Człowiek ma dar kochania, lecz także dar cierpienia. I są dwa rodzaje bólu, Oskarku. Cierpienie fizyczne i cierpienie duchowe. Cierpienie fizyczne się znosi. Cierpienie duchowe się wybiera./Oskar i pani Róża/

 Właśnie jak to jest z tym cierpieniem: jedno się znosi a drugie wybiera...?  Wierzę w to, że jest taka granica cierpienia, za którą się uśmiech pogodny zaczyna /Czesław Miłosz/

Przedziwną a zarazem oczywistą jest sprawa śmierci...

 Gdyby jej nie było, życie nie wydawałoby się nam takie piękne. I mówią, że słońcu i śmierci nie można patrzeć prosto w oczy...

 Słońcu może nie, ale śmierci chyba tak, bo jeśli jest ona częścią naszego życia to wypadałoby zobaczyć jakie ma oczy...

Kogo Bóg darzy wielką miłością, w kim pokłada wielkie

 nadzieje, na tego zsyła wielkie cierpienie, doświadcza go nieszczęściem... Dobrze Panie Boże, ale na dzisiaj chcę zdążyć przed Tobą 

/nie możliwe?..., ale pomarzyć mogę i potargować się z Tobą także/...

 Już chcesz zgasić świeczkę, a ja muszę szybko osłonić płomień, wykorzystując Twoją chwilową nieuwagę /śmiech/ Niech się pali choć trochę dłużej, niż Ty byś sobie życzył... 

Wiem, że mnie rozumiesz.

 A teraz wychodzę. I muszę Tobie powiedzieć, że jednak najpiękniejsze są SŁONECZNIKI!

P.S

Pociechą jest dla mnie to, iż żaden ból na świecie nie trwa wiecznie... Póki co czekam i nie mogę pozbyć się myśli: jeśli chcesz rozśmieszyć  Boga opowiedz mu o planach na przyszłość..., ale tak dziwnie się składa, że już mam nowe plany na przyszłość... koniec świata po prostu!