O lasku brzozowym…

Wybrałam się do mojego lasku brzozowego.

 Nie zmienił się nic, tylko starszy jest o prawie dwa lata tak jak i ja...

 Brzoza ma wszystko, co do piękności potrzebne: pień, koronę, kwiaty i owoce, i po prostu jest zachwycająca!

 A co mnie w niej najbardziej zachwyca?

 Wczesne zazielenianie się wiosną, ażurowa korona, która zachwyca lekkością i zwiewnością, i oczywiście piękna kora łuszcząca się poziomo cienkimi płatami.

 Może być biała, żółtawa, ciemnowiśniowa lub czarna.

 Moje są białe i pamiętają jezioro, które bylo kiedyś pięknym kąpieliskiem

 z dwoma pomostami, czerwonymi bojami i ratownikiem, plażą,

 liliami wodnymi...

 Dzisiaj jezioro jest królestwem rybaków,

 otoczone tatarakiem i trawami.

 Słowianie wierzyli, że posadzona przy grobie brzoza

 będzie chronić przed duchami. Gałązek brzozowych używano na wianki i do zdobienia domów w czasie Zielonych Świątek, na palmy w czasie Niedzieli Palmowej by budzić nimi śpiochów,

 oraz w śmigusa do smagania dziewcząt.

 Brzoza symbolizuje miłość, małżenstwo, wesele, rodzinę i czytsość.

 Drzewo rośnie w Europie, Azji i Ameryce Północnej i dlatego nie dziwne, że Rzymianie mieli także sentymeny wielki dla brzozy.

 I tak więc Rzymianie sporządzali z gałązek brzozy pochodnie weselne, których ogień miał przynosić szczęście nowożeńcom,

 była także symbolem władzy.

 Nie tylko w Afryce drzewa mają coś z magii.

 Brzoza stanowiła a może i stanowi amulet chroniący przed czarami. Współcześni mówią, że brzoza ma pozytywną energię i dotykanie, i przebywanie w bliskim jej sąsiedztwie jest korzystne dla człowieka.

 Z ciemnych mojego lasu drzew jedno najcichsze

Ukochałem, najbardziej smutne i najwiotsze:

Brzozę, co nie szumiała najszaleńszym wichrze,

Zawsze niema, choć wiatru wiew się o nią otrze.

 /Leopold Staff/