Przypowieść o palmie….

Na pustyni, u brzegu oazy rosła młoda palma.

 Przechodził tamtędy zły człowiek, który po drodze wszystko niszczył.

 Wziął ciężki kamień i położył go w koronie palmy.

 Palma próbowała zrzucić ten ciężar, ale na próżno.

 Trudno jej było piąć się ku górze, a wiatr targał nią na wszystkie strony.

 Jednak nie chciała się poddać.

 Wbiła mocno korzenie, szła w ziemię coraz głębiej, by zdobyć oparcie.

 I tak dotarła do żyły wodnej.

 Zaczęła szybko rosnąć.

 Stała się największa najpiękniejsza ze wszystkich.

 Po latach wracał tędy ów człowiek. Spodziewał się, że zobaczy małe, karłowate drzewko.

 A oto nachyliła się ku niemu najwyższa palma.

 Wskazała na kamień i powiedziała: Dziękuję ci! Twój kamień pomógł mi urosnąć!

 Każdy z nas jest palmą,

 która dźwiga kamień sobie właściwy

 w koronie... jest ciężko.

 Trudne życie rzeźbi w nas człowieka.

 Per castra ad astra – Przez ciernie do gwiazd.

 Vulnera dant formam – Cierpienie daje dojrzałość.

  Co by nie powiedzieć o cierpieniu nigdy się go nie zgłębi, nie zrozumie...

 Cierpienie może uszlachetnic, ale także upodlić... 

Kiedy wiatr targa drzewem, ono głębiej zapuszcza korzenie.

 Gdy drzewa w gęstym lesie rzucają na siebie cień, one pną się ku słońcu, ku niebu.

 Sady rosną pękaniem kory.

 Powstają blizny na korze, bo pień staje się grubszy.

 Każdy z nas ma swój wiatr, swój cień i swoje blizny... to nasze cierpienie, ale jednocześnie nasz wzrost.

I choćbyś przemierzył ziemię wzdłuż i wszerz nie znajdziesz człowieka, który nie doświadcza cierpienia... 

I kolejna tajemnica nie do rozwiązania, jak dla mnie! 

Trochę, a nawet bardzo mi cieżko... mam nadzieję, że to moje cierpienie mnie uszlachetni.