O niedzieli misyjnej...

Miałam swoją pierwszą niedzielę misyjną czyli „występ publiczny”.

 Jestem na misjach 12 lat i tak się dziwnie składało, że nigdy podczas urlopu nie udzielałam się publicznie, nie mówiłam ludziom o tym co robię. 

 Kiedyś trzeba zacząć... Więc 7 października w parafii Chrystusa Króla w Radomiu przyszło mi mówic o moim Kamerunie.
 Ta parafia ma księdza Marcina, który pracował razem ze mną na misji w Doume i z racji tejże współpracy, przyjaźni zostałam zaproszona..., aby przemówić /śmiech/.

 Miesiąc październik w Kościele poświęcony jest misjom szczególnie 21 październik, to tzw. Niedziela Misyjna.

 Wiadomo przecież, że się nie rozdwoję więc zaczęłam

 w pierwszą niedzielę października. 

Jeden Pan Bóg wie, jaką miałam tremę, moje nerwy zostały lekko nadszarpnięte, ale dobrzy ludzie podtrzymywali mnie na duchu.

 Pierwsza Msza Święta była o siódmej rano.

 Cóż mogę powiedzieć... po prostu mam talent /śmiech/!

 Mówiłam tak, że sama się wzruszyłam

 i innych także,

 a winna temu wszystkiemu trema,

 która poszła sobie po drugiej Mszy Świętej.

 Koło Misyjne przygotowało   dekorację, kiermasz, na którym były do nabycia zdjęcia dzieci w pięknej oprawie zrobionej z kolorowego papieru przez ludzi zaangażowanych w Kole Misyjnym.

 Kartki malowane ręcznie, figurki i „coś” na klucze prosto z Kamerunu, a także moja książka, która powstała na podstawie wpisów z mojego bloga za przyczyną s.Katarzyny 

 /z mojego zakonnego rocznika/
 i Mamy Julki, która była u nas w Kamerunie
 przez trzy miesiące.
 Przytargałam ze sobą nawet maczetę...

 Dzieci przygotowały przedstawienie i było co podziwiać!

  Teraz to już na pewno

 jestem prawdziwą misjonarką, bo opowiedziałam o tym co robię przed tłumem ludzi... tak mówią. 

Jutro następna odsłona mojego misyjnego mówienia.
 Tym razem w parafii mojej siostry Hani i w kolejne niedziele także.
 Z przykrością muszę stwierdzić, że nie mogę rozwinąć skrzydeł w tym mówieniu, bo proboszczowie mówią: siostro, tylko krótko tzn. do 15 minut...  

Słowo człowieka ma bardzo dużą moc.

 A tym bardziej słowo Boże. Często mówimy, że jesteśmy ludźmi wolnymi i każdy z nas może zamknąć przed słowem Boga drzwi.

 Myślę, że nie jest ważne, kim jesteśmy, czy ludzie lubią nas czy nie; nie jest ważne ile książek przeczytaliśmy, ile razy w życiu przyjmowaliśmy sakramenty, czy uznajemy papieża, czy urodziliśmy się w Polinezji czy w Europie, w końcu – czy postępujesz dobrze czy źle...

 Słowo Boże przenika każdego człowieka. Demaskuje wszystkie destrukcujne sposoby myślenia. Najlepiej wiedzą o tym ci, którym udało się nawrócić. Fascynujące jest to, co łączy Hioba i św.Pawła. Obaj dzięki wytrwałości zrozumieli, co mówi do nich Bóg i, co najważniejsze, pozwolili mu na to, co wydaje się nieprawdopodobne.
 A przecież ich start był tak różny. Oto moc żywego słowa!  /wg.Waldemara Zawada/