O moim mieście…

Moje miasto jest jednym z najstarszych miast Krajny.

 Tradycja określa istnienie osady już w XII wieku, która znajdowała się nieopodal dębowego gaju będącego częścią wielkiej Puszczy Krajeńskiej. Za czasów głęboko pogańskich znajdował się tutaj rytualny krąg będący ośrodkiem kultu Swarożyca.

  

 Prastare dęby w Gaju na Górce rosną nadal i mogłyby wiele opowiedzieć o zamierzchłych czasach.

  „Pod prasłowiańskim zaś dębem, w bezimiennej mogile, spoczywa zapomniany  Swarożyc” czyli bóg słońca, ognia, nieba i spraw ziemskich...

 Pierwsza historyczna wzmianka o Łobżenicy pochodzi z 1398 roku.

 Przed 1438 otrzymała prawa miejskie i należała do największych ośrodków miejskich na Krajnie.

 Pamiętam główne drogi wyłożone kostką z kamienia, po której powózka mojego dziadka zaprzężona w dwa piękne Araby stukała w takt kopyt koni

 i było ją słychać z daleka.

 Pamiętam ślizgawkę, która zrobiłam z moją koleżanką Marylką na środku głównej ulicy, bo wszyscy świętowali urodziny mojego brata

 i zapomnieli o nas... 

Zabawa długo nie trwała zwinęła nas policja i po burze, którą otrzymałyśmy siedziałyśmy w wielkim łóżku ciche, jak myszki i czekałyśmy kiedy nas przyjdą zabrać do więzienia... tak nas nastraszyli!

 Pamiętam , jak Mama wysyłała mnie do pana Włodzia czyli do sklepu, w którym były po dwóch stronach długie drewniane lady

 i musiałam wspinać się na paluszkach, aby powiedzieć panu Włodziowi ubranemu zawsze w biały fartuch:

 Mamusia prosi o małą paczkę kawy Orion. Proszę o zmielenie. 

I pan Włodziu włączał maszynę i mielił kawusię dla Mamy...

 Tego zapachu roznoszącej się kawy nigdy nie zapomnę!

 Pamiętam, jak schodziłam po schodach z naszej kamienicy i wychodziłam  na chodnik i tuż obok był sklep nabiałowy.

 Wchodziłam i mowilam grzecznie: dzień dobry i patrzyłam...

 Pani  Janeczka po chwili pytała: tak wcześnie wstałaś?

 Cos podać słoneczko?

 A słoneczko cwane było i mówił: poproszę loda... dużego.

 A pieniążki masz? Pytała pani Janeczka.

 A dziewczynka na to: jak Mamusia przyjdzie po mleko i bułeczki to zapłaci.

 I loda dużego dostawałam!

 Nie za długo brałam te lody na krechę!

  Pamiętam Noc Kupały, ognisko i tańce...

 Pamiętam młyn, który pracował, jak otwierało się śluzy naszej rzeki i zaczynało się mleć zboże na mąkę.

 Moja Łobżenica  zmieniła się, mówią, że wypiękniała... zapewne, ale ja tęsknie za tą starą i bez dwóch zdań, po prostu, zebrało mi się na wspominki, co jest oznaką , że się starzeję.

 Z jakiejkolwiek strony wjedziecie do miasteczka Wasze oczy ujrzą dwie wysokie wieże dwóch zabytkowych kościołów.

 Jeden z nich jest postawiony na ściętych belach dębowych, bo w zamierzchłych czasach Łobżenica była jednym wielkim mokradłem.

 Mamy dwa zabytkowe rynki ze starymi zabytkowymi domami. 

A okolice są przepiękne: kilka jezior, które się ze sobą w przedziwny sposób łączą, rzeka i przepastne lasy.

 I mamy legendę o tym jak powstała nazwa Łobżenica.

 A wiec to było tak:

 Wśród puszczy i bagien ludzie zakładali swoje domostwa i tak powstawały małe wioski. W jednej z nich mieszkała rodzina Gagaczków.

 Ojciec łowił ryby, zakładał sidła na zwierzynę. Matka z gromadką dzieci uprawiała len, konopie i rzepę.

 Któregoś roku, kiedy zima była bardzo mroźna, a wiosna ulewna i deszczowa. Krajnę nawiedziła zaraza.

 Umierali dorośli, dzieci. Śmierć nie ominęła zagrody Gagaczków, gdzie dzieci umierały jedno po drugim. Zostało jedno, najmłodsze.

 Matka zanosiła modły do Boga, aby nie  było więcej śmierci w rodzinie.

 I Bóg wysłuchał modlitw strapionej matki. 

Wysłał na ziemie Anioła Gabriela.

 Ten zobaczywszy ubogie osiedla, nieszczęsnych mieszkańców, i żniwo jakie zbiera szalejąca zaraza, usiadł na ziemi należącej do Gagaczków.

 Anioł ucałował ziemię, zakrył ją skrzydłami i zapłakał.

 Z łez powstała rzeka, która zabrała stojące w krainie wody i morowe, chore powietrze.

 I tak dolina, która była doliną śmierci zamieniła się w piękną i urodzajną okolicę.

 Miejscowy lud chcąc uczcić to zdarzenie nazwał zarówno powstałą rzekę jak i miasteczko, które powstało na jej brzegu, na cześć łez Anioła Gabriela.

Po staropolsku całować to inaczej Łobza – dlatego rzekę nazwano Łobżanką a miasto Łobżenicą.