O początku nowego...

Nieoczekiwane, nieplanowane, ale nieuniknione radosne i bolesne sprawy mogą wywrócić mój świat do góry nogami, owszem, miałam tego świadomość...

 A może trudne, nieoczekiwane, nieplanowane stanie się w moim życiu punktem zwrotnym w podróży, którą nazywam życiem?

 Z dnia na dzień zmienia się coś bezpowrotnie i nie mogę wrócić do tego, co było, i boli, mam żal i oceniam, że to coś jest dla mnie dobre, a to złe.

 Staję dzisiaj przed wielką niewiadomą i pytaniem: jak sobie poradzę z tym nieoczekiwanym i to poradznie sobie zaprząta moje serce i głowę.

 Wierzę, że czas pozwoli mi odkryć, że to co uznałam za złe, przyniesie dużo dobrego dla mnie samej i dla tych, których przyjdzie mi spotkać w tym trudnym dla mnie czasie.

 I co jest ciągle najważniejsze?

 Najważniejsze jest to, co mogę zrobić dla innych w tej chwili i co Oni mogą zrobić dla mnie, bo nie mogę zapomnieć o tych, którzy chcą być ze mną...

 Przechodzimy przez życie, które kończy się śmiercią, a tak często tego sobie nie uświadamiamy.

 Choroba, śmierć bliskich nam osób, jakby zatrzymuje nas i uświadamiamy sobie kruchość naszego życia.

 Moje życie to określony czas i muszę zdecydować,

 jak chcę go przeżyć. A decydować trzeba każdego dnia...

 Teraz i w tym miejscu, bo z perspektywy śmierci patrzy się inaczej na życie, ludzi...

 I nie trzeba robić wielkich rzeczy w tej jakby się zdawało bezsensownej chorobie i cierpieniu...

 Właśnie teraz mam być bardziej dla innych...

 Przecież uśmiechać się dalej potrafię choć jeszcze trochę przez łzy, ale mam nadzieję, że nie raz nie dwa obdarzę kogoś uśmiechem nr 7 /śmiech/.

 To co trudne jest także częscią naszego losu i bardzo często nie ma odpowiedzi na pytanie: dlaczego własnie ja?

 Chcę przeżyć mój smutek, żal, łzy, ból i śmierć bardzo świadomie... i chcę dostać za życia wszystkie kwiaty, które ktoś w przyszłości ma zamiar przynieść na mój grób /śmiech/

 „ Z perspektywy śmierci okazuje się, że niewiele poza naszymi relacjami z ludzmi wytrzymuje próbę czasu.

 To co wydaje się banalne i nadużywane, że najważniejsza jest miłość, dociera do serca rozdzieranego rozpaczą po stracie... o dzień za późno”. 

Wznoszę swe oczy ku górom:

 skądże nadejdzie mi pomoc? 

 Pomoc mi przyjdzie od Pana,

 co stworzył niebo i ziemię.

On nie pozwoli zachwiać się twej nodze

 ani się zdrzemnie Ten, który cię strzeże.

 On nie zdrzemnie się

ani nie zaśnie

 Ten, który czuwa nad Izraelem.

 Pan cię strzeże,

 Pan twoim cieniem

 przy twym boku prawym.

 Za dnia nie porazi cie słońce,

 ni księżyc wśród nocy.

 Pan cie uchroni od zła wszelkiego,

 czuwa nad Twoim życiem.

Pan będzie strzegł

 twego wyjścia i przyjścia

teraz i po wieczne czasy.

 Psalm 121

W dwa dni zrobiono mi wszystkie badania z biobcją włącznie. Dzisiaj otrzymałam piękną żółtą kartkę, na której napisano co wykryła owa biopcja... Spotkanie z chirurgiem, wyznaczenie operacji na 31 pażdziernika... I jestem wolna, jak ptak do tej wyznaczonej daty i mam zamiar poszybować po Gdańsku i okolicach a może i dalej... mam przecież zasłużony urlop, nieprawdaż? Mówią, że trzeba walczyć, że przede mną chemia, naświetlania... I zastanawiam się po co na siłę przedłużać życie? Nie lepiej zostawić to wszystko... Mam czas, aby się zastanowić. I kto by się spodziewał takiego urlopu... Muszę po raz kolejny stwierdzić: ciekawe mam życie.