O polnym mleczu...

Wystarczy wyjechać trochę za miasto, a oczom ukazują się łaki, pobocza dróg porośnięte mleczami. Nazywam je niepospolicie pięknymi i wspominam czasy, w których nosiłam wianek z mleczy, leżałam w nieprzyzwoicie zielonej i pachnącej świeżością trawie, a wkoło mnie było także nieprzyzwoicie żółto, a nad głową błękitne niebo i w końcu brudne dłonie od robienia wianków...

 Co tam dłonie! Głowa była wystrojona w mleczowe kwiaty, i w głowie kolor żółty, który oznaczał tylko jedno: kocham cię ŻYCIE! Mlecze zaczynają zmieniać się w dmuchawce, to takie dziwne uczucie przemijania, a przecież wiosna dopiero co się zaczęła...
 Mlecze w większości wydały już nasiona, dlatego powietrze wypełniają leciutkie jasne drobinki. Śpieszą się bardzo... 

Ktos powiedział: „Nie wolno dopuścić do wysiania się mleczy, gdyż w następnym roku wyrosną dosłownie wszędzie - na poboczu dróg, na rabatkach, w winnicach, na dziedzińcach kościołów, w ogrodach, nawet w szczelinie muru i bruku – tak więc w ciągu zaledwie roku, może dwóch, trzech lat, nie będzie już nic poza mleczami, które zaleją wiejskie i miejskie okolice...” /J.Harris/

 Od zawsze lubiłam okrągłe i postrzępione kwiaty mleczy i jakoś nie ma ich aż tak wiele, jak na mój gust!

 Póki co zabierajcie się za robienie winka z mleczy!

 Wino rozwesela serce człowiek...

 Więc trzeba przygotować:

 3 litry kwiatu mlecza, 3 cytryny, 3 pomarańcze, 300 dkg rodzynek, 1 łyżeczka drożdży winiarskich, 1 łyżeczka pożywki winiarskiej 1,5 kg cukru,  4,5 litra przegotowanej zimnej wody.

Kwiaty włożyć do garnka zalać 3 litrami gorącej wody, przykryć ściereczką i pozostawić w chłodnym miejscu. Trzeciego dnia wieczorem przelewamy płatki z wodą do garnka z grubym dnem, dodajemy 1,5 litra zimnej, przegotowanej wody. Dodajemy startą skórkę z cytryny i pomarańczy, sok z cytryny, pomarańczy oraz miąższ pomarańczowy. Wsypujemy do naszej mleczowej mikstury cukier i podgrzewamy na małym ogniu aż się rozpuści. Odstawiamy, aby schłodziło się do temperatury pokojowej. Dodajemy następnie łyżeczkę pożywki winiarskiej lub wcześniej przygotowane drożdże wg.instrukcji. Przelewamy miksturę do gąsiorka lub innego odpowiedniego naczynia gdzie winko będzie dojrzewać! Czwarty, piąty dzień drożdże pracują za nas, a dnia szóstego wieczorem lub siódmego rano przecedzamy naszą nalewkę /powinna mieć piękny, złoty kolor/ i wlewamy do uprzedni przygotowanych butelek, w których znajdują się wsypane rodzynki. Butelki dobrze zakręcamy i odstawiamy w ciemne miejsce, niech wino dojrzewa. Według książki powinno dojrzewać od 6 do 12 miesięcy... Podobno po trzech miesiące jest już niezłe! Warto jednak poczekać te 6 miesięcy...  Wino, aby dojrzeć potrzebuje czasu, nieprawdaż? 

 Dla tych, co czekać nie lubią proponuję przyrządzić sałatkę wiosenną z młodych, surowych liści mniszka. 

Może, to nie to samo, co winko, ale ku zdrowotności także/śmiech/!  Pamiętać należy, aby kwiaty i liście mleczy zbierać na łąkach daleko od jakiejkolwiek drogi asfaltowej...

P.S

”Korzenie mleczy są silne, muszą być takie, żeby znaleźć pożywienie. Kwitną tylko przez jeden sezon, a potem, kiedy wydadzą nasiona, przenoszą się dalej z wiatrem, aby przeżyć. Ile nasion wsialiśmy w swym życiu? Ciekawe co z nich wyrosło pod nasza nieobecność. Ciekawe, czy nasz przemarsz pozostawił ślad, choćby niewielki, na tej ziemi.

Jak ludzie nas wspominają? Z czułością? Obojętnie? Czy w ogóle nas pamiętają, czy może czas zatarł nas całkowicie w ich umysłach i sercach...?” /J.Harris/

Lubię ten sen, kiedy śni mi się łąka pełna kwiatów, a który ma możność stać się prawdziwy: pośrodku siedzę ja i plotę wianek z postrzępionych żółtych kwiatów mleczy, jak mój żółty kubek, a nade mną błękitne niebo i żółte słońce...