O pewnym życiu...

Któż z nas może powiedzieć, że przegrał swoje życie, bo nie zrealizował tego czego bardzo pragnął? Każde życie nawet to po ludzku patrząc przegrane ma swoją wartość! Jaką dać odpowiedź człowiekowi, który mówi, że zmarnował swoje życie…?

W ubogiej wiosce, których wiele na afrykańskiej ziemi, na świat przyszedł chłopiec. Gdy dorósł, spędzał swoje dni bezmyślnie, jak wielu jego kolegów w tej okolicy. Zupełnie nie wiedział, co z własnym życiem począć. Pewnej nocy przyśniło mu się morze, bardzo dużo bezkresnej wody. Cóż to takiego, rozmyślał… Opowiedział swój sen kolegom, potem starszym z wioski, ale żaden z mieszkańców wioski nigdy morza nie widział, nikt nie mógł potwierdzić, że coś takiego istnieje. Odsyłali chłopca nad rzekę i dość spore jezioro ukryte w dżungli. To jednak nie to, mówił chłopak. Sen nie dawał mu spokoju. Postanowił wyruszyć na poszukiwanie tej wielkiej wody, która we śnie mieniła się kolorami nieba i zielonej dżungli. Powziął decyzję. Oświadczył mieszkańcom wioski, że wyrusza w świat w poszukiwaniu wielkiej wody ze swego snu, wszyscy zgodnie uznali, że to szaleństwo! Starszyzna wioski powiedziała: nie!

 Co zatrzyma człowieka gdy czegoś bardzo pragnie, czyje NIE?

 Chłopak pod osłoną ciemności nocy ruszył w drogę. Wędrował długo, zanim dotarł na rozstaje afrykańskiej drogi w buszu. Przez chwile zastanawiał się, którą z nich wybrać, aż w końcu wybrał tę, która wiodła na wprost. Po kilku dniach marszu dotarł do wioski, gdzie wszyscy wiedli spokojne i dostatnie życie. Las dawał to, co potrzebne do życia, czego więcej trzeba, aby spokojnie żyć?! Na pytanie dokąd zmierza, odpowiedział, że wędruje w poszukiwaniu wielkiej, bezkresnej wody. Mieszkańcy zaczęli go przekonywać, że to strata czasu, zmarnujesz swoje życie na to, czego nie ma! Przecież nikt ze starszych nic takiego nie słyszał, a tym bardziej nie widział. "Chłopcze, zły duch zesłał na ciebie ten sen… zostań z nami".

 Młodzieniec zamieszkał w tej wiosce, żył pracując na polu wyrwanym dżungli i przez kilka lat cieszył się dostatkiem, i życzliwością plemienia, które przyjęło go pod swój dżunglowy dach. Ale pewnej nocy we śnie zobaczył wielką wodę  na nowo przypomniał sobie o swoim niespełnionym marzeniu. Postanowił opuścić życzliwych mu ludzi, miejsce, które pokochał, aby znaleźć ogromną wodę ze swojego snu, której istnienia był pewien! Pożegnał się ze wszystkimi i wyruszył na rozstajne drogi. Tym razem poszedł w przeciwnym kierunku. Wędrował długo, aż w końcu doszedł do osady większej niż te, które do tej pory spotkał w swoim życiu. Było to miasteczko. Zachwycił się jego gwarem, kolorami, wielością różnego rodzaju mieszkańców. Postanowił… zostać!

 Poznał wiele nowych rzeczy, uczył się, pracował, świetnie się bawił…

 Z biegiem czasu zapomniał o celu swojej podróży. KTOŚ jednak nie zapomniał o jego marzeniach… może Bóg, może Anioł, kto to wie?

 Po paru latach przyśniła mu się błękitna nieogarniona przestrzeń i usłyszał szum, nie wiedział czego, nie potrafił tego nazwać, ale wiedział, że ten szum, to głos ogromnej wody! Pomyślał: co ja robię! Jeśli porzucę swoje marzenia, to zmarnuję swoje życie! Tak jak stał, nie zabierając ze sobą nic, pobiegł na rozstaje dróg i wybrał kolejną drogę. Doszedł do niewielkiej polany w dżungli, gdzie stała chata, a przy niej niemłoda już, ale piękna kobieta, która przygtowywała maniok na posiłek. Opowiedział jej swój sen, a ona na to: - nie wiesz na pewno, że wielka woda istnieje, zostań ze mną, mój mąż nie żyje, źle żyje się samej, a z ciebie dobry człowiek, proszę zostań.  Został ze spotkaną kobietą dorosły już mężczyzna. Przez wiele lat wiedli szczęśliwe życie, wychowali gromadkę dzieci, wszystko wskazywało na to, że właśnie tutaj znalazł wielką wodę ze swojego snu. Pewnej nocy mężczyznę, który był już starym człowiekiem, znowu nawiedził sen o wielkiej wodzie!

 Postanowił raz jeszcze pójść na rozstajne drogi. Zostawił więc z żalem wszystko z czym związał się przez lata i poszedł przed siebie. Zaczął wędrować ostatnią, nieznaną mu jeszcze ścieżką, która okazała się bardzo stroma i kamienista. Szedł z trudem, aż zaczął się obawiać, że wkrótce całkiem opadnie z sił. Znalazł się u podnóża wielkiej góry, postanowił wspiąć się na nią, w nadziei, że choć z oddali zobaczy wyśnioną wielką wodę. Po wielu godzinach dotarł na szczyt.

 Był bardzo zmęczony, ale to co zobaczył zapierało dech w piersiach!

 Przed nim rozpościerał się widok tak szeroki, że ujrzał rozstajne drogi, wioskę, i miasto, i chatę kobiety, z którą spędził tak wiele szczęśliwych lat. A gdy spojrzał dalej, na horyzoncie zobaczył błękitną wielką wodę ze swojego snu. Zapłakał.

 Zanim zatrzymało się jego zmęczone serce, przez łzy żalu i wzruszenia dostrzegł jeszcze, że każda z dróg, którą podążał, prowadziła do wielkiej wody… tylko żadną z nich nie poszedł do końca.

Jaką dać odpowiedź? Dopóki żyjemy zawsze mamy czas, aby zacząć od nowa…”Życie jest ważną, jedyną w swoim rodzaju lekcją. Chcemy uczyć się na własnych doświadczeniach, na własnych błędach? Życie jest cierpliwym nauczycielem i nawet jeśli nie chcemy słuchać, i tak próbuje nas uczyć. Sensem życia jest po prostu samo życie, moje życie, po cóż kogoś oceniać, starać się naśladować, po cóż komuś czegoś zazdrościć… W ostatecznym rachunku liczy się tylko odwaga, siła ducha w odkryciu własnego powołania, własnej drogi i kroczenie tą drogą…, bo życie trwa tyle, ile moment pomiędzy wdechem i wydechem… Nikt nie zna nas lepiej od nas samych, nikt nie przeżyje za nas naszego życia”.

                                 /wg. zasłyszanej opowieści przez W.Eichelbergera/

P.S

Przyglądam się mojemu życiu… Hmm, wiele po ludzku zrobiłam, poznałam wielu ludzi… I co? I nic! Po prostu wielkie NIC! Jeśli nie masz Miłości, nie kochałeś i nie kochasz to, to co było i jest nie ma żadnej wartości, po prostu żadnej, jest martwe… chociaż inni się zachwycają…, bo widzą tylko to, co widoczne dla oczu, pozory mylą i to bardzo! To tak, jak z wiarą; jedni ją mają, a inni nie… To samo można powiedzieć o Miłości.
Trzeba często postarać się, zadać sobie wiele trudu, aby wierzyć i kochać. Niektórzy bardzo się starają, pragną wierzyć, kochać, a jednak nie potrafią, a
inni bez trudu i kłopotu dostają te wielkie dary...
Świadomość braku miłości jest jak czarna dziura, która nie ma końca, a życie jest przecież po to, aby żyć miłością, kochać to, co się robi i ludzi wokół…  Nie wszystkim jest to dane, aby odnaleźć ten ukryty skarb…, a życie bez niego, po ludzku patrząc, nie jest nic warte, to przegrane życie. Jednak wciąż wierzę, że każde życie ma sens, nawet wtedy, gdy sami tego nie widzimy i uważamy, że nic dobrego nie zrobiliśmy, nie poszliśmy za swoimi marzeniami…