O kwiecie bambusa...

Noc Kupały, Sobótka, Noc Świętojańska, to święto różne ma nazwy...

 Stare słowiańskie święto w mojej Łobżenicy jest kultywowane od zawsze tzn. odkąd pamiętam.

 Niegdyś było to święto jedności, połączenia ognia i wody, słońca i księżyca, mężczyzny i kobiety, urodzaju i płodności, miłości i radości, noc pełna czarów i wróżb.

 W tę noc w Łobżenicy płonie ogromne ognisko, są tańce i śpiewy. Dziewczyny plotą wianki z kwiatów i ziół i powierzają je falom naszej rzeki wraz ze światłem świecy...

 Zbiera się także kwiaty z siedmiu roślin: bylicy, rosiczki, szałwii, łopianu,ruty, dziewanny i dziurawca i plecie się wianek, który zawiesza się na drzwiach mieszkania, aby chronił przed chorobą, zapewnił urodzaje... i dobre zamążpójście panny na wydaniu. 

Ten dzień ma głębszy wymiar niż puste, bez wyrazu, nachalne i narzucane nam Walentynki...

 A co powiedzieć o wyprawie po niebieski kwiat paproci...

   Dzisiaj spokoju nie daje moim myślą kwiat bambusa!

 Bambus rośnie w Kamerunie, a jego kwitnienie i kwiat, to jedna wielka zagadka! Wszystkie gatunki bambusa wyglądają w zasadzie tak samo, dopóki nie zakwitną. Niektóre gatunki kwitną ciągle lub w tę jedyną szczególną noc w roku... Kameruńczycy wierzą w cudowna moc tego kwiatu, tak jak za dawnych słowiańskich czasów wierzono w moc zakwitającego kwiatu paproci, który był znakiem szczęścia, mądrości oraz zdolności widzenia wszystkich skarbów ukrytych w ziemi.

 Zachwycałam się się kiedyś legendą o kwiecie paproci i bardzo chciałam go zobaczyć, zerwać o północy, w świetle księżyca w pełni.

 Znaleźć kwiat paproci może tylko człowiek dobry i niewinny.

 Koniecznie trzeba szukać kwiatu nago, przepasawszy się zielem, którego złe moce boją się bardziej niż ognia...

  Aby znaleźć kwiat bambusa nie trzeba nago biegać po dżungli.

 Owszem były wyprawy do dżungli w poszukiwaniu kwiatu bambusa...  Większość bambusów kwitnie nieznośnie rzadko za sprawą cyklu zapylania przydarzającego się tylko raz na jakieś trzydzieści lat, które u bardziej krnąbrnych gatunków wydłużają się do pięćdziesięciu i stu lat!

  Zdarza się, że te krnąbrne nie zdążą zakwitnąć bo pożar, susza... Mówią, że istnieją dziesiątki nieodkrytych jeszcze gatunków w dżunglach na całym świecie, które kwitną w dziczy i czekają na odkrycie, sklasyfikowanie, i na nadanie nazwy. Wiele gatunków bambusa obsypuje się kwieciem i wkrótce ginie po zakwitnięciu. Upłynie co najmniej pięćdziesiąt lat, nim dojrzeją sadzonki, które po sobie zostawiły.

 I jak zrozumieć, że cykle kwitnięcia występują jednocześnie na całym świecie niezależnie od lokalnego klimatu i warunków wzrostu...

 Czyli bambusy mają wspólny zegar biologiczny, bo dana odmiana, jak przychodzi na nią czas, to kwitnie mniej więcej w tym samym czasie w Kamerunie, w Indiach czy w dżunglach Jawy i Sumatry.

 Tubylcy mówią, że rosną sobie bambusy, które nie żyją zgodnie z tym ogólnym cyklem i gdzieś tam znajduje się jedna kępka bambusów, która szykuje się do kwitnienia. Jest to roślina, najbardziej niezwykła w całej dżungli. Kwitnie tylko raz w ciągu życia człowieka i ten kwiat jest ogromny, jak dwie złączone dłonie, ma lekko woskowane płatki i wydziela zapach słodszy od woni róży, bogatszy niż zapach jaśminu, z piżmową nutą orchidei. Zapach, który przez wiele dni unosi się w chacie...! 

Wierzyć temu czy nie... sama nie wiem!

/na zdjęciach tzw. szklana róża z Kamerunu/

 Niechętnie godzę się z faktem, że być może rzeczywiście musi upłynąć pięć i więcej dekad, aby zobaczyć i powąchać kwiat bambusa.

 Co tam kwiaty, powiedział kiedyś Toto. Popatrzy siostra na gaje bambusowe, które znów nie zakwitły, ale urosły jednak wysokie i można ścinać młode pędy, które są delikatne z żółtą skórką. Po wykopaniu z ziemi i oczyszczeniu można je jeść w stanie surowym bądź przygotować. Pędy należy pokroić na kawałki, a następnie ugotować.

 Można je także marynować, zrobić z nich zupę...

 Można, owszem, ale ten kwiat...!

 Może kiedyś, ktoś przyniesie Judycie ten kwiat, a może sama pójdę na poszukiwania kiedyś tam i spełnię swoje marzenie....

P.S

Ktoś powiedział, że prawdziwe piękno kwiatu tkwi nie w wielkości ani w kolorze płatków, lecz w jego zapachu. Być jak dziki kwiat, który choć kwitnie niezauważony, nietknięty, ale nadaje zapach wiatrowi... i życiu.