O podróżowaniu po raz trzeci…

Od kilku miesięcy mieszkam w Polsce i jeśli muszę gdzieś pojechać, to wybieram autobus, który zwie się Polski Bus. Z Gdańska do Warszawy jedzie 4,5 godziny z jednym przystankiem w Ostródzie.

 Można tymi liniami dojechać prawie wszędzie. W siedem godzin pokonasz trasę Warszawa – Zakopane.

 Nie chcę rozpisywać się o Polskim Busie, ale jedno jest pewne, że nie można porównać go z MINIBUS-em czyli "carem", który jest podstawowym środkiem lokomocji w Kamerunie pomiędzy miastami.

  Dworzec?

 Nie widzisz żadnego napisu, ale tłum ludzi z bagażami to znak,

 że jesteś we właściwym miejscu. Pachnie dymem, pieczonym mięsem, grillowanymi rybami…, bo przed podróżą wypadałoby coś przekąsić!

 Co trzeba wiedzieć na samym początku, gdybyście chcieli skorzystać z minibusu…, nie ma rozkładu jazdy!!!

 Więc nastaw się na czekanie. W Afryce zazwyczaj ludzie mają czas z wyjątkiem tych, którzy nie mają czasu, ale mają... zegarki!

 Czekać, jak długo tego nikt nie wie, a właściwie trzeba rzec: wszyscy wiedzą, że pojedzie tylko nie wiadomo, kiedy i o której godzinie!

  Mamy kilka agencji podróżniczych, które różnią się tylko nazwą i kolorem. Bilet kupujesz w okienku, potem cierpliwie czekasz na komplet pasażerów. Do rzadkości należy sprzedaż tylu biletów ile jest miejsc w "carze". Liczy się miejsca po afrykańsku czyli połowę więcej, albo jeszcze więcej! Jest komplet pasażerów!!! Jedziemy!!!

 Nie ciesz się tak bardzo, bo trzeba załadować bagaże. Na dachu samochodu lądują: kozy, jakiś motocykl, materac, krzesła itp…

 Ruszamy, powiew wiatru… Czujesz wszystkie zapachy świat! Obok siostry prawie każdy chce siedzieć, aby porozmawiać o życiu i śmierci, a przy okazji rozwiązać wszystkie problem świata! 

Miejsce w "carze" zależy od kolejności kupienia biletu! Najlepsze miejsce, to obok kierowcy i za kierowca!

 Kiedyś, obok mnie, usiadł pan muzułmanin, któremu trafiła się towarzyszka wspólnego podróżowania i siedzenia: chrześcijanka, na dodatek katolicka zakonnica. Ruszamy, wszystkie okna otwarte, miły przewiew, ale także kurz i upał! Towarzysz podróży zaczyna rozmowę:

 - Jak to może być, że taka kobieta nie ma męża…

 Doszliśmy w końcu do porozumienia i przy kolejnych przystankach: na modlitwę, bo pan kierowca jest muzułmaninem, na jedzenie, picie itp nastała podróżnicza przyjaźń.
 Po takiej podróż w ścisku, hałasie i… smrodzie marzysz tylko o jednym: umyć się!

 Mieliśmy szczęście, że nic po drodze się nie zepsuło!
 Większy od minibusa jest AUTOBUS. Muszę z dumą przyznać, że niektóre autobusy z Kamerunu mogą być lepsze od Polskiego Busa! 
Ten środek lokomocji jeździ tylko po asfaltowych drogach pomiędzy dużymi miastami. W nasze strony zaczynają zaglądać, bo droga asfaltowa wreszcie skończona /takie mam ostatnie wieści z Kamerunu/!
 Budowano ją  8 lat, a miała być skończona w 2 lata! Cieszymy się z tej wiekopomnej chwili, że Północ z Południem Kamerunu jest połączona asfaltem. Autobus może być z klimatyzacją, lepiej wygląda na zewnątrz niż w środku. Co najważniejsze; zabiera tylu pasażerów ile jest miejsc. Istnieje rozkład jazdy, który jest respektowany tylko przez te najdroższe agencje i tam także można kupić bilet, kilka dni przed wyjazdem.

 Na naszym odcinku Doume – Yaunde stoi kilka autokarów…. zepsuły się po drodze. Postoją, dopóki ludzie nie rozkradną czego się da, a palące słońce i ulewne deszcze nie dokończą dzieła dewastacji. 

P.S

Andersen powiedział, że podróżować to żyć.

"Podróżowanie nie zaczyna się w momencie, kiedy ruszamy w drogę, i nie kończy, kiedy dotarliśmy do celu. W rzeczywistości zaczyna się dużo wcześniej i praktycznie nie kończy się nigdy, bo taśma pamięci kręci się w nas dalej, mimo że fizycznie dawno nie ruszamy się z miejsca. Wszak istnieje coś takiego jak zarażenie podróżą i jest to rodzaj choroby w gruncie rzeczy nieuleczalny…” R. Kapuściński.
Więc… nasza podróż nie ma końca… ?