Z mądrości afrykańskich...

Afrykańskie przysłowie mówi:

 „ Nawet po największym pożarze, trzeba ratować to, co jeszcze zostało”.

 Nawyk przebaczania pozwala ratować to, co jeszcze zostało – czasem dzieci, czasem utraconą miłość, a czasem siebie, dlatego, że chcemy żyć i to tak z całych sił,

 bo życie to szansa, jedyna...

Natalia to bardzo ładna, wykształcona i mądra kobieta. Pewnego dnia dowiedziała się,

 że jej mąż jest zarażony wirusem HIV. Zdecydowała się wtedy na wykonanie testu i okazało się, że ona też jest nosicielką wirusa. Wiedziała, bardzo dobrze, że nigdy nie zdradziła swego męża, od kiedy wypowiedziała przed ołtarzem słowa przysięgi:

 „na zawsze”, była pewna swej jedynej i największej miłości życia i oczekiwała wierności ze strony męża. Kiedy dowiedziała się, że jest nosicielką wirusa, czuła jak bardzo zmienił się jej stosunek do męża i pewnego dnia odeszła od niego. Chciała być sama, nie potrafiła przebaczyć, cierpiała całymi miesiącami. Najgorsze było to, że urodziła dziecko, także zarażone wirusem, na które tak bardzo czekała. Niestety, zaraz po porodzie zmarło. Po kilku miesiącach pojawiła się znowu w naszym kościele.

 Ucieszyłam się, a ona to zauważyła. Podeszła i zaprosiła, na typową dla ludzi Vende, kolację. Jadłam rękami "busle" z zupą warzywną i kawałkiem kurczaka. Podczas wieczerzy był też jej mąż, ale nic nie mówił, widać było jednak szczęście na jego twarzy. Kiedy wyszedł, powiedziała: „Wróciłam do niego, bo chcę żyć, zawsze wiedziałam, że to on jest częścią mego życia i nawet wtedy, kiedy było najtrudniej, on zawsze był przy mnie. Straciłam dziecko, cząstkę mnie, byłam bliska utraty męża, ale nie mogę stracić siebie i tej jedynej pewności, że chcę żyć dla niego i moich pozostałych dwojga dzieci. Podjęłam decyzję, że przebaczę i staram się zawsze to robić, bo przebaczenie pozwala żyć na nowo, a kiedy staje się już nawykiem, nie jest tak bardzo trudne – rozumiesz? Kiedy coś staje się codziennością, jest już częścią nas samych. Codziennie wieczorem przypominam sobie o mojej decyzji, o tym, że chcę przebaczać zawsze”.

            / Tekst s.Dolores Zok. Pracuje w RPA jako pielęgniarka/

P.S

Przebaczać nie jest ławo, przebaczać wcale nie znaczy godzić się na wszystko, nie znaczy zapomnieć... "Trudno jest przebaczyć komuś... do momentu, gdy sami potrzebujemy przebaczenia..."/E.Glińska/

Więc, co znaczy przebaczyć?

Pewien indiański chłopiec zapytał kiedyś dziadka:

- Co sądzisz o sytuacji w świecie?

Dziadek odpowiedział: - Czuję się tak, jakby w moim sercu toczyły walkę dwa wilki. Jeden jest pełen złości i nienawiści. Drugiego przepełnia miłość, przebaczenie i pokój.

– Który zwycięży? – chciał wiedzieć chłopiec.

– Ten, którego karmię – odrzekł na to dziadek.

Myślę, że w przebaczeniu człowiek jest najbliższy Bożej miłości.

Jeśli staramy się i ciągle nie możemy przebaczyć, a chcemy być ludźmi wyjątkowymi, to warto przypominać sobie, że najefektywniejszą zemstą ludzi wyjątkowych jest PRZEBACZENIE!!