O pawlaczu...

Zabrałam się za porządki pewnej zakonnej „skrytki sekretnej”, w której było prawie wszystko i nic!

 Hmm..., kiedyś to były pawlacze: strych, piwnica, miejsca, w których mieszkały pająki

 i pajęczyny...  I na takim strychu czy w piwnicy znajdowało się po latach prawdziwe skarby, których można było pozazdrościć!

 Po co ludzie mają pawlacze, piwnice i temu podobne?

 Po prostu zbierają, tak jak zbierali ich rodzice i dziadkowe, bo wszelkie „przyda się” trzeba przecież gdzieś trzymać!

 A co to jest  „przyda się”?

 Wiadomo, rzeczy które niby mogą się do czegoś przydać. 

Często wiemy, że to „przyda się” nie będzie potrzebne ani oglądane przez resztę życia, ale gdyby... I co najważniejsze: od przybytku głowa nie boli!

 Dlaczego gromadzimy?

 Szkoda wyrzucić, oddać, gdzieś tam lękamy się, że czegoś nam zabraknie.

 „Przezorny, zawsze zabezpieczony” - tak często słyszymy, bo tzw. czarna godzina zawsze może nadejść i wtedy wyciągamy ze skrytki stare, sfatygowane... szpilki nadające się tylko do sprzątania ogrodu /śmiech/!

 Muszę się pilnować, bo podobno im człowiek starszy, tym większy z niego robi się ciułacz wszystkiego „przyda się”.  Tylko..., jak człowiek umrze, to niestety zostawi swoje „przyda się” komuś innemu do sprzątania...

 Powtarzam sobie dzisiaj od samego rana:

 „Przysłowie to stare: we wszystkim znaj miarę”.

 Nie chcę zostawić kimuś swojego „przyda się”! Dobrze, że nasze zakonne pokoje są małe i nie ma w nich miejsca na składowanie wszelkiego „a może się przyda”. 

PS

Po śmierci mojej Babci znaleźliśmy na strychu kilka dobrze ukrytych worków ususzonego chleba...  Babcia przez kilka lat była na Syberii.

Kiedy suszyła ten chleb? Nikt z domowników nie potrafił powiedzieć...