Ja mu się nie dziwię….

Mam przed oczami taką parę – ona jasna, delikatnej karnacji, drobna blondynka, o włosach koloru nie tyle złota, ile złotej szarości, rzadki, wyjątkowy kolor, takie same rzęsy i brwi.  Wydawała się prześwietlona wewnętrznym blaskiem, znałam ją z duszpasterstwa akademickiego. Chłopak, który stał się jej mężem, później doszedł do tej grupy, przyszedł za nią już jako jej chłopak – mniej go znałam, krócej, ale nie wyróżniał się specjalnie niczym, był zdrowy, wysoki, wysportowany, przystojny, ciemny – w kolorach tworzyli bardzo ładną parę. Wzięli ślub w kościele akademickim.  Po skończeniu studiów zniknęli, jak wielu, wsiąkli gdzieś w świat. Gdy po paru latach znowu ich spotkałam, jakże inna była sytuacja – drobną, wiotką dziewczynę przyprowadził jej chłopak do ambulatorium neurologicznego i odtąd przez jakiś czas systematycznie, co miesiąc przyjeżdżali do kontroli. Po jakimś czasie przyjeżdżała na wózku inwalidzkim i on ją na rękach wnosił do ambulatorium. Bezlitośnie postępowała jedna z nieuleczalnych chorób degeneracyjnych systemu nerwowego i pozbawiała dziewczynę coraz bardziej możliwości ruchu – najpierw nogi /przestała chodzić/, potem także ręce. Wreszcie zostały tylko ruchy głowy. I nagle pewnego dnia do kontroli przyjechała ze starym ojcem – mąż nie wytrzymał, wyjechał i nie wrócił więcej. Dziewczyna przestała przyjeżdżać, odwiedzałam ją do końca w domu, trwało to jeszcze kilka lat. Chorobę znosiła bardzo dzielnie, ale płakała, ile razy mówiła nie o chorobie, ale o nim. Jakże cierpiała, ale cierpienie fizyczne znosiła dobrze, ale nie mogła pogodzić się z tym, że on ją opuścił. Ja także nie mogłam darować temu młodemu, zdrowemu chłopakowi, że ją tak brutalnie porzucił – ale wszyscy go usprawiedliwiali: rodzina, koledzy, nawet jej matka, płacząc mówiła: „ja mu się nie dziwię”. Dla wszystkich było jasne, że... miał prawo odejść i w smutku i cierpieniu zostawić niby ukochaną kobietę! Wszyscy go rozgrzeszyli, ale czy naprawdę nie można od ludzi spodziewać się czegoś więcej? Pszczoły, gdy królowa zachoruje, bezlitośnie wyrzucają ją z ula. Bezwzględne prawa przyrody, ale człowieka...? Człowiek jest stworzony po to, żeby był panem praw bezlitosnych i wniósł do nich właśnie miłość, gdyż jest powołany do doskonałości. Człowiek potrafi być czymś więcej. Oczywiście, dużo łatwiej o jednorazowy zryw, o desperacką decyzję oddania życia za... Ale dużo trudniej wytrwać wtedy, gdy trzeba nie tylko raz i nie tylko zerwać się w pięknym geście, ale codziennie znosić proste, lecz trudne sprawy – jak mycie bezwładnego chorego, karmienie, podnoszenie go. Najtrudniej znieść jednak własną bezradność, ale... ale gdyby tak prosić Niebo o pomoc? Może siła duchowa pozwoliłaby wytrwać!? Rodzice ukryli przed nią, że złożył papiery i otrzymał rozwód na podstawie świadectwa lekarskiego – kalectwo nieuleczalne i postępujące. Nie powiedziano jej, że związał się z inną, a rodzinie swojej wytłumaczył jakże humanitarnie, że... pragnął mieć dzieci, a przecież ona nie mogła!
No i mial istotnie jeszcze za życia żony dziecko z inną. Teraz wszystko jest „okey”: chora umarła, a oni wzięli nawet ślub kościelny; tak mówi rodzina. Jakoś nie mogę zapomnieć tego obrazu: ciemny wysoki chłopak, niesie na rękach jasną dziewczynę.

                                                                            /Wanda Półtawska „Samo życie”/

P.S

Pytają mnie często dlaczego w moim stanie /?/ czytam, oglądam opowieści o chorobach, umieraniu... Hmm, dlaczego nie mam czytać czy oglądać? Choroba, śmierć, radość, cierpienie wpisane jest w życie człowieka i prędzej czy później wszyscy tych rzeczy dotykają! W cierpieniu i chorobie okazuje się kim naprawdę jesteśmy, opadają wszelkie maski, i okazuje się także kim są osoby żyjące z nami i obok nas... Proszę Niebo i Ziemię o jedną rzecz: abym umiała przyjąć, zaakceptować swoje cierpienie, swoją bezsilność, a wszystko inne będzie mi dodane. Cierpimy zawsze sami bez względu na okazywaną nam miłość i wsparcie...