Niewidoczne szczęście... Kamerun okiem Julki...

Starożytne religie czciły słońce, które jako dawca życia, było ich nadzieją na przetrwanie. Współczesny człowiek postanowił okiełznać naturę i pokusił się przedłużyć dzień, tak, aby i po zapadnięciu zmroku móc cieszyć się dniem. W ten sposób została wynaleziona elektryczność. Ten postęp ludzkości oczywiście dotarł i do Kamerunu, ale dopiero tutaj dowiedziałam się jak wiele zawdzięczamy THOMASOWI EDISSONOWI.

Sonel, czyli miejscowe zakłady energetyczne, to prawdopodobnie najbardziej szanowana i jednocześnie znienawidzona instytucja kraju. Jest niczym niekoronowany król.
 Monopol sprawia, że się nie rozwija. Stara się jedynie na tyle gorliwie naprawiać skutki nawałnic i błędów konstrukcyjnych, by nie odstraszyć potencjalnych klientów (większość chatynek na wschodzie wciąż nie ma prądu) i swoją opieszałością nie zasugerować im, że czas powrócić do epoki kamienia łupanego. Na co dzień, Sonel daje Kameruńczykom względne poczucie luksusu, ale nie bezpieczeństwa. Do prądu nie należy się tutaj nazbyt przyzwyczajać.

Po przyjeździe to właśnie ogólnodostępny prąd zaskoczył mnie najbardziej. Jednak co pewien czas, nasz niewidoczny władca, Sonel, przypomina o sobie znikając z gniazdek elektrycznych i pojawiając się w plotkach, niczym celebryta. Bez skrupułów pozostawia nas na łaskę świeczek i latarek, a sam udaje się na chwilowy odpoczynek. Abstynencja jedynie wzmaga apetyt w tym rozwijającym się społeczeństwie, tak więc Sonel balansując po liniach wysokiego napięcia zachowuje odpowiednią ilość prądu w ciągu dnia, aby go zauważać i cenić.

Przez kilka ostatnich dni, stosował metodę "romantycznej kolacji". Prądu nie było przez cały dzień, aż do momentu zmywania naczyń po kolacji. Jak już się nacieszyliśmy, to Sonel ponownie ulatniał się niczym kamfora, aby mile nas zaskoczyć kolejnego wieczoru...i tak przez tydzień!  Ponoć jedząc po ciemku zwraca się większą uwagę na walory smakowe. Osobiście wolałabym mieć możliwość wyboru, pomiędzy wspomnianą romantyczną kolacją po ciemku, a jedzeniem przy świetle, tym bardziej, że mini muszki lubią znienacka pojawiać się nad talerzem.

Bez wątpienia, ten efekt działalności Sonelu, a raczej jej braku, jest tym najmniej kłopotliwym. Europejczycy tym różnią się od Kameruńczyków, że oprócz "dzisiaj" znają też słowo "jutro". Aby zaspokoić tkwiący w nas zmysł planowania, z którego jesteśmy tacy dumni, przywykliśmy do magazynowania. Niestety, lodówki są tak samo przystosowane do egzystowania w Kamerunie, jak biały człowiek do noszenia balii z praniem na głowie.

 Bardzo często są jedynie ekskluzywnymi szafkami na suchy prowiant. Trudno jest nam zrozumieć ich sposób życia, który jest nastawiony na teraźniejszość. Na szczęście ziemia w Kamerunie jest na tyle urodzajna, że ogórki można kisić trzy razy w ciągu tygodnia, jak stwierdziła jedna z sióstr Karmelitanek.

Postępowanie energetyki kameruńskiej uświadomiło mi, jak wygodnie jest mieć prąd- takie niewidoczne szczęście, szczególnie gdy ma się go pod dostatkiem. Niestety, i tym razem, okazało się prawdą powszechnie znane zdanie wieszcza polskiego "kochane zdrowie ileż cię trzeba cenić ten tylko się dowie co cię straci". Życie bez prądu potrafi dokuczyć...

Niektórych spraw nie okiełznamy nawet tak wielkim skokiem cywilizacyjnym, jakim było wynalezienie prądu.

 Oczywiście przezorny zawsze ubezpieczony, w związku z czym biali wyposażają się w tak zwane "groupe electrogene", czyli instalacje elektryczne napędzane benzyną, żeby nie odbierać porodu przy świetle lamp naftowych, nie odprawiać mszy przy świecach i nie wyrzucać żywności w kraju, gdzie wciąż żyją głodni.

Kameruńczycy po cichu się śmieją z tych mozolnych prób wprowadzenia europejskich standardów w afrykańskich warunkach i z pobłażliwością przyglądają się co też nowego biali wymyślą, aby skomplikować swoje życie.

 Afrykanie nie uzależniają się od czegoś tak niewiadomego jak prąd ofiarowany niczym łaska przez Sonel.