O dzbanach...

„Gdyby każdy miał to samo, nikt nikomu nie byłby potrzebny”.

                                                                                                   Ks. Jan Twardowski

Pewna legenda opowiada o człowieku, który każdego dnia nosił wodę do swojej wioski

 w dwóch ogromnych dzbanach przytroczonych do drewnianego nosidła na jego ramionach. Jeden z dzbanów był starszy od drugiego i cały popękany. Za każdym razem, kiedy mężczyzna wracał ścieżką do domu, tracił połowę wody. Młodszy dzban był zawsze bardzo dumny ze swojej pracy i z tego, że nigdy nie uronił żadnej kropli z powierzonej mu wody. Drugi, pęknięty dzban bardzo się wstydził swojej wady i bardzo go trapiło, że potrafi wykonać tylko połowę tego, do czego był przeznaczony.

 Chociaż zdawał sobie sprawę z tego, że pęknięcia były wynikiem wielu lat wytężonej pracy. Dzban zawstydzony swoją wadą przemówił do mężczyzny, gdy ten napełniał go wodą ze studni:

 -  Chciałbym cię bardzo przeprosić. Jestem uszkodzony i nie mogę utrzymać wszystkiej wody, którą mnie napełniasz...

Człowiek uśmiechnął się tylko i łagodnie rzekł: 

- Kiedy będziemy wracać do domu, przyjrzyj się bacznie ścieżce, którą od wielu już lat chodzimy od studni do domu. Dzban uczynił tak, jak kazał mu jego chlebodawca, i zauważył wiele kwiatów rosnących wzdłuż drogi z jednej tylko strony. Zobacz, o ile piękniejsza jest roślinność po twojej stronie ścieżki. Wiedziałem, że masz pęknięcie, ale postanowiłem je wykorzystać. Posiałem więc nasiona, a ty każdego dnia podlewałeś je po trochu. Ściąłem dziesiątki pięknych kwiatów, które zdobiły mój dom. Gdybyś nie był takim, to piękno by nie istniało i nie zdobiło mojego domu.

P.S

Każdy z nas jest naczyniem. Każde naczynie napełnione wodą jest zawsze pełne.
Mała szklanka, filiżanka czy wielki dzban ma wszystko, co jest potrzebne i czyni nasze życie wartościowym i interesującym w każdym momencie życia...
Dlaczego trudno w to uwierzyć...