O walizce...

Życie jest jak walizka; ciężko ją nieść i... zostawić szkoda.

P.S

Nie wiem, jak tam Wasze walizkowe Życie, ale moje zakonne musi się zmieścić w jednej walizce, a może w trzech /śmiech/, bo nigdy nie wiadomo, gdzie będzie trzeba targać bagaże…
Już wiem, gdzie będę targać bagaże... do Warszawy tym razem.

O kaktusiarni...

Kaktusy nagminnie kwitną w naszym polskim klimacie w miesiącu maju

 i czerwcu. Wyobraźcie sobie tysiące, różnorodnych kaktusów zebranych w jednym miejscu, które kwitną kolorami tęczy...

 Wybierałam się jak przysłowiowa sójka za morze i w końcu wybrałam się kilka dni temu do największej kaktusiarni w Polsce, i jednej z największych w Europie.

 W siedmiu szklarniach zgromadzono kolekcję kaktusów, agaw, wilczomleczy oraz innych sukulentów liczącą ponad

 2 miliony sztuk, reprezentujących ponad 6,5 tysiąca różnych gatunków

 i odmian tych roślin. Najstarsze okazy liczą w tejże kolekcji prawie 40 lat, a część z nich z trudem mieści się w niskich szklarniach.

 Kaktusiarnia znajduje się w Rumii i jest atrakcyjnym miejscem na wybrzeżu odwiedzanym przez wycieczki i turystów. Kolekcja kaktusów jest prywatną własnością państwa Andrzeja i Łucji Hinz. Kaktusiarnia ma swoją tradycję pokoleniową. Właściciele nie tylko przywożą gatunki z całego świata, aby stworzyć kolekcję, ale przede wszystkim dbaja o to, aby w tym miejscu można porozmawiać o pasji hodowania kaktusów. Dziadek pana Andrzeja przed wojną miał małą kolekcję kaktusów. Rumia była kiedyś zapleczem marynarzy, którzy przywozili różne rośliny i w ten sposób różnego rodzaju kaktusy znalazły się w gospodarstwie dziadka, a potem ojca pana Andrzeja. Gospodarstwo było wielotowarowe: pomidory, kalafiory, róże, pelargonie i... kaktusy.

 Z biegiem czasu kaktusy stały się pasją, które powoli wypierały wszystkie inne warzywa i kwiaty. Liczne znajomości z właścicielami innych kaktusiarni w Polsce jaki i w Europie, założenie Towarzystwa Miłośników Kaktusów w Gdańsku i rosnąca kaktusowa pasja udzieliła się panu Andrzejowi. Pan Andrzej mówi, że kaktusy były w rodzinie od zawsze, wszystko było związane z kaktusami. Pan Andrzej zna nazwy wszystkich kaktusów w języku łacińskim, aby bezbłędnie porozumieć się z innymi 

                                    miłośnikami kaktusów z różnych stron świata.

 Polak, który lubuje się w kaktusach zrozumie o jaki kaktus chodzi, jeśli powiem: chcę kupić „fotel teściowej”, ale Japończyk nie zrozumie, że chodzi o Acanthocalycium glaucum. Więc pasjonat na skalę międzynarodową jest znawca łacińskich nazw kaktusów!

 Całą kaktusiarnie państwo Hinz prowadzą hobbystycznie. Wstęp jest bezpłatny. Kaktusiarnia prowadzi sprzedaż kaktusów i innych roślin sukulentycznych. Przegapiłam czas kwitnięcia większości kaktusów. Coś niecoś ucieszyło moje oko, co widać na załączonych fotografiach. Okres kwitnięcia kaktusów trwa zazwyczaj bardzo krótko.

 U niektórych gatunków kwiat pojawia się tylko przez jeden dzień i to pod warunkiem dobrego nasłonecznienia. Są i takie, które kwitną tylko nocą, a ich kwiaty zapylają nocne ćmy i nietoperze. Obecnie kaktusy występują w uprawie i jako zdziczałe rośliny na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. I nie zawsze cieszą oko. Wiele gatunków kaktusów stało się powszechnymi chwastami, z którymi się walczy, jak na przykład z kaktusem Cylindropunti, który w Australii uznawany jest za szkodnika.

 Kaktusy te charakteryzują się niespotykaną żywotnością i tempem rozrastania się, przez co stanowią zagrożenie dla lokalnej flory. Ciekawym gatunkiem są kaktusy leśne, rosnące na drzewach albo czasami przytwierdzone do skalnego podłoża. Inne z kolei przypominają prawdziwe kamienie. Charakterystyczne dla kaktusów są ciernie, które mogą być o różnym odcieniu, zabarwieniu, i  mają niezwykle oryginalne kształty...

P.S

Mówi się często, że ktoś jest kłujący jak kaktus.... Każdy kaktus jednak kiedyś tam zakwita. Potrzebny jest tylko człowiek, który będzie go odpowiednio pielęgnował.  

O siódmym rozdziale...

„Każdy z nas ma swoją książkę... Jak w każdej książce są rozdziały.
Na przykład rozdział pierwszy traktujący o tym, co w twoim życiu było najpiękniejsze... Rozdział drugi to rozdział twoich dobrych uczynków, modlitw... Rozdział trzeci to twoja praca i praca nad sobą... Rozdział czwarty to twoje pragnienia, cele życiowe, marzenia... Piąty to Twoje relacje z ludźmi... Szósty to twoje złe strony i uczynki... Rozdział siódmy to Twoje okaleczenia i zranienia... Dwa ostatnie rozdziały otwiera się tylko w dwóch celach: by uzyskać przebaczenie i aby uzyskać uzdrowienie...
Co jednak ludzie czynią najczęściej...

Jesteś słynnym pisarzem, którego książki wprost znikają z półek księgarskich. Piszą o Tobie we wszystkich znaczniejszych gazetach. Postanowiłeś napisać dzieło życia, a w nim opisać swą historię. Stukałeś w klawiaturę komputera przez pół roku. Wreszcie odetchnąłeś. Skończyłeś pisać. Książka życia jest gotowa! Nosi tytuł „Moje życie”. Ma siedem rozdziałów, 1260 stron, a na każdej z nich znajduje się 46 wierszy. Kiedy poprawiłeś już wszystko, pobiegłeś do wydawnictwa. Po drodze uświadomiłeś sobie, że ludzie będą czytać twój siódmy rozdział! Będąc jeszcze na ulicy, przystanąłeś, wyjąłeś z teczki i zacząłeś pospiesznie czytać ostatni rozdział. Już po kilku wersetach doszedłeś do wniosku, że ten ostatni rozdział nie nadaje się do druku! Schowałeś ów siódmy rozdział pośpiesznie do kieszeni i z podniesioną głową wszedłeś do budynku wydawnictwa. Zostałeś zaproszony po kilku godzinach do gabinetu właściciela wydawnictwa. Siedzieliście naprzeciw siebie w bufoniastych fotelach, a on pełen podziwu przez siedemnascie minut zachwalał twoje dzieło. Byłeś dumny i szczęśliwy... Przeszkadzał ci jedynie ów siódmy uwierający rozdział, który wypychał kieszeń. „Książka jest świetna. Będzie z pewnością nominowana do wielu nagród literackich, a może nawet do Nagrody Nobla.
Jest wspaniała, ale miałem wrażenie, że zabrakło w niej jednego rozdziału...”
– spojrzał na ciebie zawieszonym wzrokiem. Bąknąłeś coś pod nosem i zbiegłeś schodami na ulicę. Zamyśliłeś się i nawet nie zauważyłeś, że kartki z siódmego rozdziału rozsypały się po chodniku. O stracie zorientowałeś się dopiero w domu. I mimo, że wróciłeś na ulicę i długo szukałeś, zagubiony rozdział już się nie odnalazł. Wydana książka cieszyła się ogromnym powodzeniem, sprzedała się w milionach egzemplarzy. Została przetłumaczona na kilka języków. Wreszcie otrzymałeś upragnione zaproszenie do Sztokholmu na wręczenie nagród dla najlepszych powieściopisarzy. Do zaproszenia dołączono bilet lotniczy i rezerwację w jednym z najlepszych hoteli. W czasie uroczystości siedziałeś w pierwszym rzędzie, pośród najwybitniejszych pisarzy. Wreszcie przyszedł moment odczytania nazwisk najlepszych autorów. Wyczytano ostatnie, czwarte nazwisko. Z ulgą odetchnąłeś, nie wyczytano ciebie. Trzecie nazwisko również nie było twoje... Po cichu liczyłeś na pierwsze miejsce. Niestety... Jako drugie nazwisko wyczytano ciebie. Byłeś rozczarowany. Ktoś napisał coś lepszego do ciebie. Zazdrość gryzła cię wewnątrz, wykręcała ci gałki oczne, ale czyniłeś wszystko, by nie dać po sobie tego poznać... i promiennie się uśmiechałeś. Po wręczeniu ci nagrody usiadłeś w fotelu i z zapartym tchem oczekiwałeś wyczytania laureata pierwszej nagrody. Kto napisał coś lepszego od ciebie? Pożerała cię ciekawość! Sala umilkła. Wyczytano nazwisko zupełnie nieznane w środowisku literackim. Wszyscy byli zdumieni. Ale kiedy przeczytano tytuł książki, wcisnęło cię w fotel z rozpaczy. Tytuł brzmiał:”Siódmy rozdział”... Najgorsze przeczucia szarpały ci wnętrzności. Przewodniczący komisji ze łzami w oczach wyznał wobec wszystkich zebranych, że w powieści odnalazł bliźniacze podobieństwo do swoich przeżyć. Chwila, w której wziął do reki „Siódmy rozdział”, była jednym z najpiękniejszych momentów jego życia. Jego szczere wyznanie głęboko poruszyło wszystkich. Długo opowiadał o tym, że żadna książka do tej pory nie zrobiła na nim tak wielkiego wrażenia. Po zakończonej uroczystości gnała cię tylko jena myśl: kupić tę książkę i przekonać się, czy czasem nie jest ona owym zagubionym rozdziałem! Wpadłeś do pierwszej księgarni, rzuciłeś pieniędzmi, wyszarpałeś zaskoczonej sprzedawczyni książkę z ręki i zanim ta wydała ci resztę, zatopiłeś wzrok w pierwszej stronie tekstu... Stałeś jak posąg. Oto w ręce miałeś swój rozdział, zagubioną cząstkę swojej książki! To, co najcenniejsze zostało przez ciebie odrzucone i zmarnowane, a ktoś inny zrobił na tym karierę...”.

                                          /Augustyn Pelanowski OSPPE "Siódmy rozdział"/

                                                /od urodzenia piszemy swój Siódmy Rozdział/

P.S

Tym, co jest w nas najcenniejsze, jest zwykle to, czego nie potrafimy w sobie zaakceptować, przyjąć i.... przemienić.

O wietrze...

                                                                              /zdjęcie nie moje/

                                                                            

Co to jest wiatr? - Zapytał dorosły człowiek.

To jest powietrze, które się spieszy… - Odpowiedziało Dziecko.

P.S

Ale mam szczęście mieszkać TUTAJ gdzie są cztery pory roku... Jedna przechodzi w drugą, tak jak życie nasze codzienne...

O śniadaniu i dobrym humorze…

Nie wyobrażam sobie dnia bez śniadania!

Kromka razowego chleba z chudym twarogiem, szczypiorkiem, rzodkiewką. Do tego listek sałaty, pomidor lub kawałek papryki... i jestem pewna, że będę w dobrym humorze /śmiech/!!!

Nie jest to śniadanie po polsku, bo nie można powiedzieć, że mamy pewne narodowe potrawy, które serwuje się co ranek w większości polskich domów. Dla Polaka śniadanie jest raczej sprawą indywidualną. Sposobów na śniadanie jest wiele i jest w czym wybierać, bo nasz świat stał się całkiem malutki i możesz jeść śniadanie każdego dnia tygodnia w innej kulinarnej kulturze nie wyjeżdżając z Polski!

 „Rano jedz jak cesarz, w południe jak król, wieczorem jak żebrak”. Ta sama teza czasami brzmi inaczej: „Śniadanie zjedz sam, obiadem podziel się z przyjacielem, kolację oddaj wrogowi”. 

                           I całkiem po polsku: „Jak Polak głodny, to zły”.

I w tym ostatnim stwierdzeniu jest wiele prawdy! Osoby jedzące śniadania są mniej podatne na depresję, częściej się uśmiechają, są milsze dla otoczenia, odporniejsze na stres i rzadziej chorują, gdyż ich układ immunologiczny działa bardziej efektywnie. Mają także bardziej optymistyczny stosunek do życia i czekających je w ciągu dnia obowiązków. Więc, jak jest z Waszym śniadaniem i dobrym humorem?

Sposobów na śniadanie jest wiele...

            Zacznę od Hiszpanii, do której ze względu na Barcelonę pałam skrytą miłością. Gorąca czekolada o lekko budyniowatej konsystencji z churros. Churros przygotowywane jest z mąki pszennej, cukru i oleju, smażone na głębokim tłuszczu. Churros czyli racuchy posypać cukrem pudrem lub kryształem lub bez dodatków maczać w gorącej czekoladzie. Poniedziałek za nami.

            We wtorek Kuba. Prosta kawa z mlekiem, w której zanurza się opiekane tortille posmarowane masłem.

            Środa, la calazione, czyli śniadanie po włosku. Kawa ile i jaką  chcesz, sok z świeżo wyciskanych owoców, słodkie ciasteczka i rogaliki, bo ileż można zjeść po bogatej kolacji zakończonej późno w nocy? Śniadanie bardzo często  jedzone jest na stojąco w barze, gdzie każdy może wybrać świeży wypiek i poczytać poranna gazetę.

            Czwartek rozpoczynamy od petit déjeuner, czyli śniadania po francusku. Mięciutkie, maślane  rogaliki croissant z dżemem lub chrupiąca bagietka z masłem, café au lait podana w miseczce. Menu śniadaniowe jest krótkie i stałe i nie ma przy nim wiele pracy. Wystarczy zajść do piekarni za rogiem...

            Poranek piątkowy – śniadaniowy niech będzie po chińsku. Ryż z drobno posiekanymi warzywami i sosem sojowym, okrągłe pierożki nadziewane mięsem i warzywami. Po takim śniadaniu można nie jeść obiadu /śmiech/!

            Wreszcie sobota!!! Można pospać, zostać w piżamie do południa, popijać kawę, poprzeglądać gazety i sobotnie śniadanie będzie po... amerykańsku. Podjadać będziemy świeże bajgle. Bajgiel to miękki drożdżowy obwarzanek, przecięty w poprzek i wypełniony kremowym białym serkiem, wędzonym łososiem, plastrami czerwonek cebuli, pomidorów i posypany świeżo mielonym pieprzem. Przy sobocie należy się nam drugie śniadanie po kameruńsku czyli owoce, najlepiej afrykański grejpfrut, papaja i "benie" inaczej małe pączusie z kolejną kawą lub kakao!

            Niedzielny poranek i śniadanie niech bedzie po angielsku: smażony boczek, jajecznica, kiełbaski, fasolka w sosie pomidorowym, chleb tostowy czyli mega bomba kaloryczna, która sprawi, że będziemy ociężali i ospali...

Raz w tygodniu możemy sobie pozwolić na... ociężałość, nieprawdaż?

P.S

Podróżujemy i co możemy stwierdzić przeglądając hotelowe menu śniadaniowe? A no to, że hotelowe śniadanie prawie wszędzie takie samo... W prywatnych domach, rodzinach, gdziekolwiek byście pojechali celebruje się swoje odmienne śniadaniowe upodobania. 

Jakie śniadania są najpyszniejsze?

Moje, Twoje po prostu...

Moje upodobanie?

Kromka żytniego chleba lub dwie na zakwasie, pieczonego w piecu opalanym drzewem, masło, biały ser i miód i koniecznie mocna czarna kawa...

O 100 złotych…

100 złotych, to dużo czy mało?

Pieniądze ma się po to, aby ich nie mieć…?

To prawda, że pieniądze nie dają szczęścia, ale za to pomagają w nieszczęściu…? 

Ci, którzy sądzą, że pieniądz wszystko może, są zdolni wszystko zrobić, by go mieć?

Nie wydajemy zbyt często pieniędzy, których nie ma, na rzeczy, których nie potrzebujemy, by zaimponować ludziom, których nie lubimy?

Co można zrobić ze 100 zł?

Za 100 zł można spełnić swoje marzenie?
Za 100 złotych można:
kupić trzy książki,
zjeść dobry obiad na Gdańskiej Starówce /??!!/,
zamówić dwie Msze Święte w intencji zmarłych,
pójść do kina na kilka seansów,
albo jak moja Znajoma żyć za 100 zł przez tydzień…

kupić pół litra wódki i upić się…

100 złotych… dużo czy mało?

Dla jednych dużo, dla innych mało, albo wcale nic nie znaczy jakieś tam 100 złotych...

P.S

Nikt by nie pamiętał o dobrym Samarytaninie, gdyby miał tylko dobre intencje.

By przejść do historii, musiał mieć też pieniądze. 

Jedno jest pewne za wszystkie pieniądze świata nie można kupić CZASU.

O samochodzie i błocie...

Zepsuty samochód w Polsce, to żaden problem. Na każdym rogu serwis naprawy, ściągną twoje auto z każdej drogi... I przy okazji zepsutego samochodu w ulewny deszcz mam wspomnienie... 

Gdy zaczyna padać na afrykańskiej ziemi, gdzieś tam w buszu, najlepiej zostać w domu i przeczekać deszcz. Po ulewnym deszczu zawsze wychodzi słońce, które w kilka lub kilkanaście godzin osuszy drogi. Bywa i tak, że nie możesz wyruszyć samochodem przez kilka dni. Jeśli koniecznie musisz wyruszyć w drogę, to tylko na własną odpowiedzialność, i z zapewnieniem przyjaznych tobie osób, że gdzieś po drodze wpadniesz do rowu, będziesz się złościć, wylewać żale, żeś znów dał się wpuścić w maliny kameruńskiemu deszczykowi!  Z kameruńskim deszczem nierozłączne jest błoto koloru cegły, które lepi się do wszystkiego! 

Koła samochodu oblepione ceglastą glina kręcą się w miejscu! W taki deszczowy czas niezawodne jest osobiste szare mydło, które jest w tych stronach niezastąpione. Po każdym wyjściu z domu zabierasz się do szorowania butów i nóg swoim osobistym szarym mydłem!
Biada tobie jeśli zostawisz obłocone buty! Błoto zaschnie na kość i masz podwójna robotę! Pewnego razu trzeba było, pomimo zdrowego rozsadku, którego siostry Pallotynki mają sporo /śmiech/, wyjechać w deszcz /może nam się uda/, ale jednak po kilku kilometrach nie dało się podjechać pod mała górkę! Maczety poszły w ruch, podkładamy liście palm, jakieś gałęzie pod koła, pchamy, ciągniemy, jesteśmy mokre od deszczu, śmiechu, buty w samochodzie, a my na bosaka, po kostki w błocie, rój owadów radośnie bzykał i wchodził do oczu i kąsał…

Co niektórzy zawsze mają kawę pod ręką więc popijałyśmy, bo podobno podnosi ciśnienie i koi nadszarpnięte nerwy…. i gdyby nie Opatrzność Boska, która przysłała nam rosłych mężczyzn siedziałybyśmy pod ta górka i w rowie więcej niż trochę! Wiecie, deszcz deszczem, błoto błotem, a takich rozsądnych jak my bywało więcej, bo ludziom spieszy się i za nic mają prawa przyrody…. ,i nie jedna droga była zablokowana przez auto wiekszę czy mniejsze i wtedy sprawdzało się powiedzenie, że najdalej zajdziesz na własnych nogach...

P.S

Dlaczego nie miałam ze sobą kawy? Od jutra wybierając się w dłuższą podróż biorę termos z kawą... Może podniesie lub zmniejszy ciśnienie /śmiech/, a o nerwach nie wspomnę! A co do złości i nerwów: gdy się na coś zgodzisz, przyjmujesz zaistniały stan rzeczy, którego nie możesz zmienić nie ma złości i gniewu. Złościsz się tylko wtedy, gdy na coś się nie godzisz...