O siódmym rozdziale...

„Każdy z nas ma swoją książkę... Jak w każdej książce są rozdziały.
Na przykład rozdział pierwszy traktujący o tym, co w twoim życiu było najpiękniejsze... Rozdział drugi to rozdział twoich dobrych uczynków, modlitw... Rozdział trzeci to twoja praca i praca nad sobą... Rozdział czwarty to twoje pragnienia, cele życiowe, marzenia... Piąty to Twoje relacje z ludźmi... Szósty to twoje złe strony i uczynki... Rozdział siódmy to Twoje okaleczenia i zranienia... Dwa ostatnie rozdziały otwiera się tylko w dwóch celach: by uzyskać przebaczenie i aby uzyskać uzdrowienie...
Co jednak ludzie czynią najczęściej...

Jesteś słynnym pisarzem, którego książki wprost znikają z półek księgarskich. Piszą o Tobie we wszystkich znaczniejszych gazetach. Postanowiłeś napisać dzieło życia, a w nim opisać swą historię. Stukałeś w klawiaturę komputera przez pół roku. Wreszcie odetchnąłeś. Skończyłeś pisać. Książka życia jest gotowa! Nosi tytuł „Moje życie”. Ma siedem rozdziałów, 1260 stron, a na każdej z nich znajduje się 46 wierszy. Kiedy poprawiłeś już wszystko, pobiegłeś do wydawnictwa. Po drodze uświadomiłeś sobie, że ludzie będą czytać twój siódmy rozdział! Będąc jeszcze na ulicy, przystanąłeś, wyjąłeś z teczki i zacząłeś pospiesznie czytać ostatni rozdział. Już po kilku wersetach doszedłeś do wniosku, że ten ostatni rozdział nie nadaje się do druku! Schowałeś ów siódmy rozdział pośpiesznie do kieszeni i z podniesioną głową wszedłeś do budynku wydawnictwa. Zostałeś zaproszony po kilku godzinach do gabinetu właściciela wydawnictwa. Siedzieliście naprzeciw siebie w bufoniastych fotelach, a on pełen podziwu przez siedemnascie minut zachwalał twoje dzieło. Byłeś dumny i szczęśliwy... Przeszkadzał ci jedynie ów siódmy uwierający rozdział, który wypychał kieszeń. „Książka jest świetna. Będzie z pewnością nominowana do wielu nagród literackich, a może nawet do Nagrody Nobla.
Jest wspaniała, ale miałem wrażenie, że zabrakło w niej jednego rozdziału...”
– spojrzał na ciebie zawieszonym wzrokiem. Bąknąłeś coś pod nosem i zbiegłeś schodami na ulicę. Zamyśliłeś się i nawet nie zauważyłeś, że kartki z siódmego rozdziału rozsypały się po chodniku. O stracie zorientowałeś się dopiero w domu. I mimo, że wróciłeś na ulicę i długo szukałeś, zagubiony rozdział już się nie odnalazł. Wydana książka cieszyła się ogromnym powodzeniem, sprzedała się w milionach egzemplarzy. Została przetłumaczona na kilka języków. Wreszcie otrzymałeś upragnione zaproszenie do Sztokholmu na wręczenie nagród dla najlepszych powieściopisarzy. Do zaproszenia dołączono bilet lotniczy i rezerwację w jednym z najlepszych hoteli. W czasie uroczystości siedziałeś w pierwszym rzędzie, pośród najwybitniejszych pisarzy. Wreszcie przyszedł moment odczytania nazwisk najlepszych autorów. Wyczytano ostatnie, czwarte nazwisko. Z ulgą odetchnąłeś, nie wyczytano ciebie. Trzecie nazwisko również nie było twoje... Po cichu liczyłeś na pierwsze miejsce. Niestety... Jako drugie nazwisko wyczytano ciebie. Byłeś rozczarowany. Ktoś napisał coś lepszego do ciebie. Zazdrość gryzła cię wewnątrz, wykręcała ci gałki oczne, ale czyniłeś wszystko, by nie dać po sobie tego poznać... i promiennie się uśmiechałeś. Po wręczeniu ci nagrody usiadłeś w fotelu i z zapartym tchem oczekiwałeś wyczytania laureata pierwszej nagrody. Kto napisał coś lepszego od ciebie? Pożerała cię ciekawość! Sala umilkła. Wyczytano nazwisko zupełnie nieznane w środowisku literackim. Wszyscy byli zdumieni. Ale kiedy przeczytano tytuł książki, wcisnęło cię w fotel z rozpaczy. Tytuł brzmiał:”Siódmy rozdział”... Najgorsze przeczucia szarpały ci wnętrzności. Przewodniczący komisji ze łzami w oczach wyznał wobec wszystkich zebranych, że w powieści odnalazł bliźniacze podobieństwo do swoich przeżyć. Chwila, w której wziął do reki „Siódmy rozdział”, była jednym z najpiękniejszych momentów jego życia. Jego szczere wyznanie głęboko poruszyło wszystkich. Długo opowiadał o tym, że żadna książka do tej pory nie zrobiła na nim tak wielkiego wrażenia. Po zakończonej uroczystości gnała cię tylko jena myśl: kupić tę książkę i przekonać się, czy czasem nie jest ona owym zagubionym rozdziałem! Wpadłeś do pierwszej księgarni, rzuciłeś pieniędzmi, wyszarpałeś zaskoczonej sprzedawczyni książkę z ręki i zanim ta wydała ci resztę, zatopiłeś wzrok w pierwszej stronie tekstu... Stałeś jak posąg. Oto w ręce miałeś swój rozdział, zagubioną cząstkę swojej książki! To, co najcenniejsze zostało przez ciebie odrzucone i zmarnowane, a ktoś inny zrobił na tym karierę...”.

                                          /Augustyn Pelanowski OSPPE "Siódmy rozdział"/

                                                /od urodzenia piszemy swój Siódmy Rozdział/

P.S

Tym, co jest w nas najcenniejsze, jest zwykle to, czego nie potrafimy w sobie zaakceptować, przyjąć i.... przemienić.