O miodzie i goryczy...

...., bo życie ma dwojaki smak: miód i gorycz.

„Życie pełne jest różnorakich przeżyć, wyładowań, błyskawic, olśnień, ale i uderzeń gromów, huku, pięknych widowisk. Wszystko to stanowi treść naszego życia. Piorun bowiem jest piękny, ale i straszny. Rozjaśnia coś przez chwilę, ale i uderza... Przeraża i fascynuje... I takie jest życie, takie są wydarzenia naszego życia. Są przeżycia mocne jak grom, rozbłyskujące światłem i budzące lęk, uderzające dobrem i złem. Wszystko to jednak trzeba przyjąć, czyli zapieczętować!

Trzeba przyjąć dwa smaki życia. Niebezpiecznie jest karmić się tylko słodyczą, bo wówczas człowiek wmawiając sobie, że wszystko do tej pory było dobre, przyjemne i miłe, będzie się jedynie okłamywał. Niebezpiecznie jest również karmienie się samą goryczą, życie rozżaleniem, nieustannie podkreślając, że w życiu spotkało mnie tylko zło. Trzeba zgodzić się całym swoim wnętrzem na miód i gorycz. Jeśli zdołamy słodko uwielbić Boga za wszystko, co dobrego spotkało nas w naszej historii, będziemy również potrafili przełknąć i strawić nawet najbardziej gorzkie chwile istnienia. Staną się one dla nas mocą, wzmocnią nas”.

P.S

Papież Franciszek ogłosił dzisiejszą sobotę dniem modlitw o pokój... Można zmienić wyroki Boskie /wiem coś o tym/, gdy dwaj albo trzej w imię Miłości zgodnie o coś proszą... Tam gdzie jest Bóg jest także zło, które ciągnie w swoją stronę linę, aby niejednego na niej powiesić... Żyjesz w pokoju, w zgodzie na siebie, czy w niepogodzeniu z sobą?

Więc o jaki pokój będziesz prosić...?

"Są przeżycia, które łatwo strawić, bo są zapisane słodkim alfabetem. Są jednak i takie, których strawić nie potrafimy, bo są gorzkie. Zbyt gorzkie. Są goryczą i mogą spowodować naszą zgorzkniałość aż do śmierci... Nasza wieczność będzie taka, jakie było nasze życie. Jeśli za wszystko, co przeżyliśmy na ziemi, uwielbimy Boga, z powodu wszystkiego w niebie nasze życie będzie uwielbione w Bogu.

Ale jeśli są rzeczy, za które przeklinamy życie...?

Zaakceptować całe swoje życie i wszystko to, co się w nie wpisało, to jest sztuka godna Człowieka i jeszcze we wszystkim tym uwielbić Jezusa... Dlaczego Jezusa? Cóż nas bowiem najbardziej upodabnia do Chrystusa? Mądrość? Pokora? Czystość? Zdolność do czynienia cudów? Chodzenie po wodzie? Przemienienie? Doskonałość i nieomylność? Zdecydowanie nie! Jedynie nasze rany!"

Tylko tyle. 

/tekst w.g Augustyna Pelanowskiego OSPPE/