O polnym świerszczu...

Każdy z nas ma przyjaciela… mam taka nadzieję, że tak jest! Przyjaciel to skarb w dzisiejszym świecie, a do tego mieć  mądrego przyjaciela, to szczęście całkowite...

 Więc zaczynamy... pewien Afrykanin miał przyjaciela, który mieszkał w Rzymie. Poznali się w pewnym afrykańskim kraju, gdzie Włoch przebywał z rodziną  na wakacjach. Afrykanin był przewodnikiem Włochów i pokazywał im najbardziej charakterystyczne zakątki swej ojczyzny.
 Wdzięczny Włoch, który był mediolańczykiem zaprosił Apoudou, tak miał na imię nasz pan z Afryki, do swego miasta i domu. Apoudou długo nie mógł zdecydować się na podróż, ale w końcu pod wpływem nalegań przyjaciela z dalekiej Europy, wylądował na mediolańskim lotnisku Malpensa.

 Następnego dnia mieszkaniec Mediolanu i Apoudou przechadzali się po centrum miasta. Apoudou swą twarzą koloru ciemnej czkolady, czarną brodą i jaskrawym strojem przyciągał spojrzenia przechodniów. Mediolańczyk szedł dumny obok swego egzotycznego przyjaciela. W pewnym momencie, na placu San Babila, Apoudou zatrzymał się i spytał: - Czy słyszysz to, co ja słyszę?

 Włoch trochę zdziwiony, wytężył słuch, ale przyznał, że słyszy jedynie wielki hałas spowodowany ruchem samochodów i gwarem ludzkich głosów. 

 – Tu w pobliżu jest świerszcz polny, który śpiewa, stwierdził pewny siebie Apoudou.

 – Mylisz się – zaoponował Włoch. Słyszę jedynie hałas miejski. A poza tym, w tych stronach już dawno nie ma świerszczy polnych!

 – Nie mylę się. Słyszę wyraźnie śpiew świerszcza i Apoudou zaczął przeszukiwać liście małych, lichych drzewek .... Po chwili wskazał przyjacielowi, który patrzył na niego sceptycznie, małego świerszcza polnego, który ukrywał się przed zakłócającymi jego koncert.

 – Widzisz, że jest nasz utalentowany muzykant?

 – Miałeś rację – przyznał mediolańczyk. Wy Afrykańczycy macie słuch bardziej wyostrzony od nas białych....

 – Tym razem ty się mylisz – uśmiechnął sie Apoudou.

 – Posłuchaj... Apoudou wyciągnął z kieszeni pieniążek i rzucił go od niechcenia na uliczny bruk. Natychmiast kilka osób odwróciło się i spojrzało w tę stronę.

 – Widzisz? Ten pieniążek upadając wydał dźwięk o wiele słabszy od muzyki świerszcza... a jednak widziałeś, ilu białych go posłyszało!

Cóż... ludzie widzą, słyszą i czują przede wszystkim to, co ich naprawdę porusza, interesuje. W naszym aktualnym Świecie ludzie bardzo często wydają się głusi na braterską pomoc, wezwanie do przyjaźni, na sprawiedliwość, prawdę, pokój, dobroć.... A dzieje się tak, gdyż w rzeczywistości te sprawy ich wcale nie interesują... Ileż słów, głosów „ nie jest słyszanych”...?

Kilka dni temu odkryłam kwitnące drzewo, które widzicie na zdjęciach...


Opowiadanie wg Bruno Ferrero