O rozmyślaniu...

Wakacje!

 W Polsce upały, a w Kamerunie rano zimno!

 W samo południe wiadomo..., jak w Polsce: leje się żar z nieba. Wieczory u nas przecudne.

 Niebo usiane milionami gwiazd, wszelkie świerszcze, cykady i inne rozpoczynają swoje nocne koncerty.

 U nas także wakacje... siedzę sama w domu,

 jak ten palec i... rozmyślam szczególnie wieczorami.

 Cami i Figa zajęte sobą, ganiają po wszelkich możliwych krzakach i trawnikach i dodają swoje szczekanie do nocnego koncertu.

 Tylko Tabaka, Pusy-Pusy, Kusy lub Kicia /nasza kotka, która na te wszystkie swoje imiona reaguje w zależności kto ją woła/ dotrzymuje mi towarzystwa. 

Mówią, że wakacje to czas leniuchowania..., ale jak ktoś sobie leży na plaży, wspina się na szczyt, wędruje po Bieszczadach, smaży kawał kiełbasy przy ognisku, odpoczywa na schodach, przy których rośnie dziki powój i podziwia gwiazdy, czy jak ja siedzi sobie wieczorną lub nocną porą na swoim rozległym tarasie lub na małym balkoniku... to zaczyna rozmyślać!

 Przeróżne są nasze
 rozmyślania i tak sobie myślę,
 że gdybyśmy wiedzieli choć trochę o rozmyślaniach prawdziwych naszych bliskich, nasze myślenie
 o nich zmieniłoby się i to bardzo!

 O czym ja nocną,
 wakacyjną porą rozmyślam?

 Całkiem przyziemny temat:
 o pająkach.

 Pająków u nas masa i nie będę pisać o gatunkach, rodzajach i życiu naszych pająków.
 Krótko pisząc pająków nie cierpię!

 I niech sobie mówią, że nie wszystkie pająki są groźne, że tkają przecudne sieci.

  Uganiam się za każdym, który wałęsa się po naszym domu lub wokół domu i w innych miejscach gdzie przychodzi mi spędzić noc lub dzień.

 Z pająkami różnie bywa. Dziwne mają upodobania, o łowach i ich pajęczynach dużo by pisać.

 Wczoraj natknęłam się na jednego z pająków dla jego nieszczęścia i ku mojemu dzisiejszemu nocnemu rozmyślaniu.

 Wiadomo co zrobiłam...

 Okazało się, że na swoim grzbiecie mama pająkowa miała swoje małe pajączki /bardzo dużo/, które rozbiegły się na wszystkie strony....

„Kiedy tylko cała rodzina przybyła do swego letniego domu położonego w górach, mama czteroletniej Jagody natychmiast wydała wojnę wszystkim mieszkającym nielegalnie pająkom, które rozsnuły swe misterne pajęczyny gdzie tylko było możliwe...

” Pajęczyna to zastygła w powietrzu wydzielina gruczołów, które mają niektóre stawonogi. Jest zbudowana z białek, konkretnie z włókien fibroinowych sklejonych serycyną.
 Co w niej takiego niesamowitego?
 Włókno o przekroju 1mm może utrzymać ciężar ponad 260kg. Równocześnie jest bardzo elastyczna. Może się rozciągnąć do 40 proc. swojej długości bez zerwania.
 Jest bardzo lekka.
 A przy tym powstaje w temperaturze pokojowej przy bardzo małym nakładzie energii.
 Mimo wielu badań dotychczas nie nauczyliśmy się produkować pajęczych sieci.
 Nie potrafimy skopiować tego, z czym pająki radzą sobie świetnie od milionów lat.

 A szkoda!

 Mosty mogłyby być lżejsze, wyższe i dłuższe.

 Wytrzymałość stali jest wielokrotnie mniejsza niż pajęczyny. Z pajęczych nici mogłyby być wykonane także ścięgna czy więzadła wszywane jako protezy ludziom sparaliżowanym czy tym, którzy ulegli wypadkom.
 Pajęcze włókno mogłoby być używane jako nici chirurgiczne.

 Przeprowadzono badania:
 z pajęczych nici stworzono siatkę, na której – jak się okazało – bardzo szybko rosną komórki nerwowe.
 Kilku owcom usunięto z uda sześciocentymetrowy kawałek nerwu. Następnie w to miejsce wszczepiono pajęczy implant.
 Po kilku tygodniach brakujący nerw się odtworzył, a rusztowanie z pajęczych włókien rozpuściło.
 Okazało się, ze pajęcze sieci są biokompatybilne, czyli nie wywołują alergii i reakcji obronnych organizmu...”

 – Nie zabijaj małych pajączków! - zawołała Jagoda. 

– A nie widzisz, jakie one są brzydkie? – odparła mama.

 – Ale dla swoich mam są najpiękniejsze!
 Tylko popatrz mamo! – Z błyskiem w oku opowiedziała Jagoda."

 I jeszcze o pajęczej sieci.

 „Najbardziej fascynujące jest to,
 że jedną z najdoskonalszych struktur w przyrodzie pająki budują... na wyczucie. Przecież nie są w stanie zobaczyć swojego dzieła w całości.

 Ba, część pająków w ogóle nie ma wzroku.

 Nie przeszkadza im to jednak stworzyć czegoś, do czego człowiekowi potrzebna byłaby matematyka wyższa. Albo nawet najwyższa...”

 Cóż, ta Mała Jagoda ma rację...

 Judyto, nie zabijaj pająków! No, spróbuję, ale dajcie mi trochę czasu... 

Być może nie potrafimy znaleźć w sobie zbyt wielu zalet..., ale zawsze dla kogoś na tym świecie jesteśmy ważni, piękni... ktoś nas kocha.

 Dzisiaj nocne niebo nad Doume jest niesamowite!
 Tabaka mruczy, aż miło i wszystkie odgłosy z dżungli tworzą jedną wielką orkiestrę, w której każdy gra i śpiewa co chce, a pomimo to, ta muzyka miła jest dla ucha!

 Hmm, iść spać czy posiedzieć jeszcze...?

 Posiedzę i porozmyślam, ale już nie o pająkach tylko o tym, że tak naprawdę mam do dyspozycji tylko chwilę obecną, bo następna godzina nigdy nie jest pewna...

 Dlaczego my Biali całą naszą energię wkładamy w zmienianie świata?

 „Jeśli jest góra, to trzeba ją usunąć, żeby wydobyć z niej jakiś minerał!
 Albo tę górę jeszcze nadbudować i zameczek postawić!

 Filozofia, mitologia i religia afrykańska mówią:
 zostaw świat takim jakim jest... skup się na świecie wewnętrznym a nie „lataj” z kwiatka na kwiatek i zacznij po prostu żyć w harmonii ze sobą i światem stworzonym, inaczej nigdy tak naprawdę nie będziesz szczęśliwy. Wszystko inne to tylko miraże...”

 Skąd tyle dźwięków w naturze...? Mówię Wam przepysznie dzisiaj u mnie!