O pomarańczowym słońcu...

Kto z Was nie lubi patrzeć na zachodzące słońce... Mały Książę powiedział:
 Wiesz, gdy jest bardzo smutno to kocha się zachody słońca... 

Wiele lat temu pewien misjonarz wraz ze swoim afrykańskim przewodnikiem przeprawiał się przez góry, aby dotrzeć do oddalonej wioski. Codziennie wieczorem, dokładnie w chwili, gdy tarcza słońca chowała się za horyzontem, młody Afrykanin oddalał się od misjonarza, zwracał w stronę słońca i zaczynał rytmicznie poruszać nogami. Śpiewał przy tym półgłosem nostalgiczną piosenkę.

 Ten młodzieniec, tańczący i śpiewający do zachodzącego słońca, wzbudził podziw

 i ciekawość misjonarza. Pewnego dnia misjonarz zapytał swojego przewodnika:

 - Co oznacza ta dziwna ceremonia, która co wieczór odprawiasz?

– Nic nadzwyczajnego – odpowiedział przewodnik.

 – Tę piosenkę ułożyłem razem z moją żoną. Gdy nie możemy być razem, każde z nas, gdziekolwiek się znajduje, zwraca się do słońca w momencie zachodu i zaczyna

 tańczyć i śpiewać. W ten sposób, nawet gdy jesteśmy daleko od siebie, śpiewamy

 i tańczymy wspólnie.

A z kim Ty tańczysz, gdy zachodzi słońce?

P.S

Dzisiaj pozwoliłam słońcu, aby wstało wcześniej niż ja. Każdego dnia wszystko staje się między wschodem i zachodem tego samego słońca i muszę Wam zdradzić sekret...
W moich posiadłościach słońce nie zachodzi.
Nie przegap dzisiaj zachodzącego słońca... i zatańcz dla niej, dla niego!