O złożonych dłoniach…

Od czterech dni nasze Siostry, które „chodzą do szkoły” nieustannie nam  przypominają,

 że rok szkolny rozpoczęty!

 S.Ewa prawie całe swoje zakonne życie pracowała z młodzieżą. Siostra kocha teatr i tą miłością do teatru zaraziła niejedną młodą, rogatą duszę! Młodzież wystawiała różne sztuki teatralne w szkole i w prawdziwym teatrze. Widziałam Małego Księcia, Tryptyk Rzymski, Brata naszego Boga, Pani Róża i Oskar... , a na inne się nie dostałam /śmiech/! 

Rok szkolny 2013/2014 miała wolny od szkoły, reperowała swoje nadszarpnięte zdrowie,

 ale nie byłaby s.Ewą gdyby czegoś nie przygotowała i nie wystawiła na światło dzienne ku pokrzepieniu serc i dusz! 

Los padł na małą wioskę, umiłowaną sercu s.Ewy. Dzieci ze Szkoły Podstawowej zagrały

 "Pani Róża i Oskar". Stroje przybyły z prawdziwego teatru, bo brat s.Ewy pracuje w branży aktorskiej. W teatr została zaangażowana cała wioskowa społeczność!!!

 Dzieciaki cały dochód z przedstawienia przekazały Fundacji „Pomóż im” na rzecz Dzieci z Chorobami Nowotworowymi i Hospicjum dla dzieci.

 Radości było co niemiara! Trzeba od najmłodszych lat uwrażliwiać na cierpienie i niesienie pomocy tym, którzy tej pomocy potrzebują. Wystarczy dobre serce, dobre chęci i można zawojować świat, ten najbliższy, które jest wokół nas... 

W tym roku szkolnych s.Ewa uczy... pierwszaków w nowo otwartej szkole.

 Po pierwszym dniu powiedziała:

- nie dam rady!  Dzisiaj było 5 do 1 dla nich!

 Pocieszała się tym, że nie tylko ona nie da rady. Pani od angielskiego powiedziała to samo... 

Po drugim dniu:

- muszę zdobyć ich serca, bo bez miłości nie damy rady. Dzisiaj było 4 do 2 dla mnie!. 

Po trzecim dniu:

 - pamiętam prawie wszystkie imiona i zaskoczyłam dzieci tym, że zgubiłam się w szkole.

 Dzisiaj było 3 do 3 czyli remis.

Po czwartym dniu oznajmiła:

- dam radę, dzieciaki są niesamowite, ale po czterech godzinach lekcyjnych ledwo, co żyję.

 Jutro do szkoły wkładam trampki... Dzisiaj  wygrałam przez nokaut. Pobili się więc trzeba było zakończyć grę przed upływem zakontraktowanego czasu.

 Poważnie pisząc w każdej klasie znajduje się ktoś bardzo nadpobudliwy, któremu wydaje się,

 że nic nie musi, a wszystko moze...   

Na jednych z pierwszych spotkań mówi się o modlitwie... 

Siostra Ewa zachęcała dzieci do złożenia rąk...

 Mały Staś podchodzi do Siostry i mówi :

- na modlitwie trzeba ręce rozłożyć, a nie składać, bo w tych złożonych dłoniach, to my dużo ukrywamy, a przed Panem Bogiem nic ukrywać nie można!

Nie mam, jak na razie zdjęcia s.Ewy z dziećmi, ale ciąg dalszy historii pracy z pierwszakami nastąpi. Najpiękniejsze momenty pracy z dziećmi są właśnie takie....

P.S

I jak nie wierzyć w mądrość dziecka. My dorośli mamy zamknięty świat prostoty na trzy kłódki...

i więcej!!!