O świeżym chlebku z afrykańskiego buszu…

Nie na darmo mówi się, że podróże kształcą.

 Moja Siostra Hania upiekła chleb wg. własnej receptury w piecu chlebowym,

 który nie był używany od wielu lat. Chleb prosto z pieca chlebowego jadłam ostatni raz w Essengu czyli w Kamerunie.

 U Sióstr, które mieszkają w przepastnym buszu,

 zauważyłam chleb, który nie przypominał tego kupowanego w Yaounde czy w Bertoua, gdzie znajdują się piekarnie.

 W Kamerunie zakupiony chleb wkładamy do zamrażarki, jeśli się ja ma,
 i wyjmujemy, kiedy jest nam potrzebny. Inni, bardziej pracowici i z talentem piekarskim - pieką chleb sami. Okazało się, że w Essengu w środku tropikalnego lasu jest PIEKARNIA... i kolejny raz uśmiechnęło się do mnie szczęście, bo trafiłam na dzień wypieku chleba.

 

 Trzeba dodać, że nie jest on pieczony regularnie, więc
 naprawdę miałam szczęście! 

Każdy ma swoją historię... Piekarnia i piekarz prosto z afrykańskiego buszu także. Pan Assigna Bonaventura właściciel piekarni był świadkiem nowo-powstającej misji, którą założyli w roku 1958 Księża Spirytyni. Swoją pracę rozpoczęli od budowy szkoły. Młody Bonaventura był budowniczym, ministrantem, zakrystianinem, i kucharzem.
  Brat zakonny Rabot /Holender/ zbudował pierwszy piec chlebowy, w którym piekł chleb na potrzeby misji. Bonaventura był pojętnym chłopakiem, więc szybko opanował fach piekarza.
 W międzyczasie został pielęgniarzem,
ożenił się, doczekał się 8 dzieci, zaciągnął kredyt w wysokości 5 milionów /to bardzo dużo pieniędzy/ i otworzył sklep w Nguelemenduka.

W sklepie można było kupić wszystko, co było potrzebne do konstrukcji domu, uprawy plantacji...

Interes nie powiódł się... został do spłacenia kredyt.

Posłuchaj - powiedział dziadek Bonavetura, a mogę go tak nazywać,
 bo dzisiaj ma 68 lat...

- Z każdej sytuacji jest wyjście, trzeba zawsze patrzeć przed siebie, żyć dzisiaj, być dobrej myśli, szukać wyjścia z trudnych życiowych sytuacji i pamiętać o jednym: być dobrym dla innych, pomagać, a nade wszystko kochać swoją żonę i dzieci...

Dziadek Bonaventura od kilkunastu lat pracuje, jako piekarz

 i mówi:
 - Pracuje, aby utrzymać rodzinę.

   - Jaką rodzinę? Ma pan dorosłych synów, którzy mają swoje zawody...

- Dobrze im się powodzi, odpowiada dziadek, ale trzeba pomagać, są wnuki, dzieci mojego syna, którego żona umarła i teraz on mieszka ze mną, muszę pomóc tej rodzinie.

 Czyli dziadkowie na całym świecie są tacy sami: pomagają!

- Wypiek chleba daje pieniądze na utrzymanie rodziny i na opłacenie pracowników pracujących na mojej plantacji kawy i kakao..., dodaje dziadek.
 Po usłyszeniu, że dziadek zajmuje się jeszcze plantacją, mój podziw dla niego wzrósł jeszcze bardziej.

Jak wygląda dzień wypieku chleba?

Wcześnie rano wyrabia się ciasto, które rośnie, potem formuje się małe chlebki i układa się je na blachach zrobionych z kawałków starej blachy. Blachy są bardzo czarne, twarde i zahartowane.

Piec jest napełniony drewnem, które pali się w zamkniętym piecu przez trzy godziny.

Po trzech godzinach czyści się piec tzn. wyjmuje się niedopalone kawałki drewna, żarzący się pył wymiata specjalną miotłą, którą zanurza się w wodzie i piec jest gotowy do wypieku chleba.

Piec zrobiony jest z glinianej cegły.

Chlebki są wyniesione z domu i poukładane na półce zrobionej z bambusa. Chciałam koniecznie dziadkowi pomóc w noszeniu chleba i układaniu na półce, ale nie zgodził się, bo czasami się potknę i chleb się zmarnuje.
  Najlepiej będzie, jak zrobi to sam, a ja popatrzę!
 Udało się /pomimo zakazu/, jedną blachę wynieść z domu i dobrze ustawić na bambusowej półce.

Każdą blachę z wyrośniętym chlebem dziadek Bonaventura kładł na wielką łopatę z długim trzonkiem i wkładał do pieca, i jakie było moje zdziwienie, że po trzech minutach chleb był wyciągany z pieca, bo już się upiekł! Następnie w ruch poszedł olej i wnuczek małym pędzelkiem "malował" każdy chlebek olejem. Nie omieszkałam i tej pracy spróbować... całkiem przyjemne zajęcie! Jadłam gorący jeszcze chleb... pychota! Chleb jest dostarczany do miejscowych sklepików i wiosek położonych blisko Essengu.

Piekarnia w afrykańskim buszu ma stałych klientów, ale nie ma następcy, który pracowałby w piekarni dziadka Bonaventure!

Ciężka to praca i nie ma chętnych do kontynuowania dzieła pana Bonaventury. Synowie pomagają, ale nie mają zacięcia piekarskiego, jak ich ojciec.

Muszę napisać jeszcze słówko o żonie... ponoć była piękną kobietą. Bonaventura wydal  majątek, aby ratować Marin z choroby... 

P.S

Nie będę nikogo oszukiwać... Chleb, który jadłam u mojej siostry Hani był po prostu pyszny i nie będę porównywać tego chleba do bułek pieczonych w afrykańskim buszu. Jednak chleb Hani nie miał zapachu Afryki i nigdy go mieć     nie będzie...  Co by o chlebie nie napisać, jedno jest pewne, jak człowiek jest naprawdę głodny to zje każdy chleb!