O niebie za punkty…

I przyszedł ten czas. Judyta stanęła u drzwi do nieba. Chciała zastukać, ale drzwi otworzyły się bez stukania i zobaczyła w nich świętego Piotra, który uśmiechał się serdecznie. Judyto, aby wejść do Raju, trzeba mieć sto punktów. Kandydatka do nieba zaczęła wymieniać: - poświęciłam swoje życie Panu Bogu, byłam katechetką, pojechałam na misje... Gdy zatrzymała się, by nabrać powietrza, święty Piotr powiedział: - Masz dwa i pół punkta. Było to dla Judyty niczym uderzenie obuchem. Podjęła z jeszcze większym zapałem wyliczanie: - Opiekowałam się rodzicami, przebaczyłam tym, którzy mnie skrzywdzili, modliłam się... Święty Piotr popatrzył na nią spod krzaczastych brwi i powiedział: - mamy 3 punkty.

Judyta była bliska załamania! Jak będę mogła dojść do 100 wymaganych punktów?

Nie mam żadnych szans!!! Zostało tylko jedno: - Panie Jezu ratuj!!!

Święty Piotr zawołał: - Oto sto punktów!!!!

P.S

Wszyscy zmierzamy w jedną stronę tylko w innej kolejności. I jak dobrze, że niebo nie jest za punkty! „Kiedy człowiek jest bliżej tej drugiej strony widzi, że żyjemy nie zważając na samo życie. Śpimy, nie zwracając uwagi na to, co się nam śni. Patrzymy tylko na budzik. Interesuje nas wyłącznie mijający czas, posuwamy się do przodu, odkładając na potem to, czego naprawdę byśmy pragnęli. Koncentrujemy się na „potem”, nie na „teraz”... /Terezani/

Zostało mi mało czasu, ale postaram się jeszcze zadziwić, przerazić, wzruszyć, pobyć sama ze sobą, rozbawić kogoś do łez, pocieszyć, a może jeszcze zdołam zobaczyć polarne zorze, które obudzą mnie ze snu...

Kilka dni spędziłam w Bydgoszczy. Mam kolejną metę tym razem do wątroby...

Zmiana leczenia, które nie zmieni sedna sprawy, co najwyżej opóźni...

Życie jest wspaniałe i okrutne. Życie to również śmierć. Moja choroba jest dobrem czy złem? Jest, i to jest najważniejsze! Gdyby jej nie było nie postawiłabym sobie wielu pytań, które mają dla mnie zasadnicze znaczenie. 

Tylko ból skłania do zadawania sobie pytań.