O bólu i pięknie…

Mimo, że Henri Matisse był blisko dwadzieścia osiem lat młodszy niż Auguste Renoir, obaj wielcy artyści byli serdecznymi przyjaciółmi i często spędzali razem czas.

Kiedy Renoir prawie nie opuszczał domu w ostatnich latach swojego życia, Matisse odwiedzał go codziennie. Niemal sparaliżowany artretyzmem Renoir mimo swej choroby nie przestawał malować. Pewnego razu Matisse obserwował, jak jego starszy kolega maluje w swojej pracowni, zmagając się ze straszliwym bólem utrudniającym każde pociągnięcie pędzla.

 W końcu nie wytrzymał i poruszony wykrzyknął:

- Auguste, dlaczego nadal malujesz, gdy dręczy cię tak dokuczliwy ból?

Renoir odrzekł z prostotą:

 - Ból przemija, a piękno pozostaje.

I tak, prawie do dnia swojej śmierci Renoir nakładał farbę na płótno. Jeden ze swoich najsłynniejszych obrazów "Kąpiące się kobiety" ukończył na dwa lata przed śmiercią, czternaście lat po tym, jak zaatakowała go bolesna choroba. Mimo cierpienia był niezwykle pogodny i towarzyski.

                                                                                 W życiu piękne są tylko chwile...

P.S

Cierpienie nie jest czymś szczególnym... Cierpienie jest bardzo pospolite tak, jak miłość... Każdy człowiek cierpi i kocha. Między jednym, a drugim można postawić znak równości. Ktoś kogoś niesłusznie oskarżył, grypa, depresja, ktoś złamał nogę, komuś umarło dziecko, ktoś miał wypadek, stracił pracę, atak serca, paraliż, kogoś zostawiła żona, chłopak opuścił dziewczynę, a jeszcze inny ma nowotwór złośliwy z przerzutami...

i można wyliczać bez końca! I kto z tych doświadczanych ludzi cierpi bardziej? Cierpią wszyscy, wszystkich boli... Nie można stwierdzić jednoznacznie, że właśnie moje cierpienie, mój ból jest większy od innego... Cierpienie nie może być czymś pospolitym, bo człowiek, który go doświadcza nie jest kimś pospolitym, jest kimś wyjątkowym... Świat cierpienia, w który weszłam uczy mnie pokory, przestałam narzekać. Mam jeszcze tak wiele. Ręce, nogi, sprawną głowę /śmiech/ i to jest jeden z wielu powodów, aby być szczęśliwą. 

Od kilku miesięcy żyję tak, jakby każdy dzień miał być ostatnim, żeby nie zmarnować ani minuty. W życiu najważniejsze są chwile i właśnie te chwile składają się na nasze szczęście.

Z sił opadam, a chciałabym jeszcze tyle zrobić i aby do końca było pięknie, bo piękno pozostaje, a ból po prostu przemija. Wiem, że wystarczy po prostu być i to bycie może być także piękne.