O cierpieniu...

Nie cierpienie jest ważne, ono nie dźwiga, ono zawsze niszczy, tym co wznosi, dźwiga i podnosi ku górze jest Miłość... Tak powiedział, a właściwie napisał ks. Tischner, bo nie mógł mówić, rak krtani... Zebrali się u niego jego przyjaciele i dyskutowali o cierpieniu,
 i wtedy poprosił o kartkę i długopis... Jan Paweł II nie miał sposobności spotkać się z ks.Tischnerem więc napisał do niego list.

"Drogi Księże Józefie.

Było to spotkanie na Wawelu/17.06.1999 – AG./, ale zbyt pospieszne. Bo w ogóle cały ten przejazd przez Polskę to była wielka gonitwa.

A z Księdzem Profesorem trzeba było mi dłużej się spotkać. Czy potrafi przyjechać do Rzymu – trudno to sobie teraz wyobrazić. Już ostatnia sesja była bez Niego. Więc stale się z Nim spotykam, choć bez słów. A jest to spotkanie z Hiobem. Cierpienie ludzkie, cierpienie nieoczekiwanie, cierpienie, które mówi Bogu dlaczego – to Księga Hioba. Rozmówcy Hioba źle odpowiadali na jego pytania. Odpowiedzi adekwatnej udzielił dopiero Chrystus. Między pytania Hioba, a odpowiedź Chrystusa, została też od jakiegoś czasu wpisana Twoja egzystencja, Księże Józefie. Wszyscy, którzy Ci w jakiś sposób towarzyszą na tym etapie – ja także do nich staram się należeć – wiedzą, że nie mogą dawać odpowiedzi podobnych do rozmówców z Księgi Hioba. Staramy się więc zachować pełne głębokiego przejęcia milczenie. I prosimy Chrystusa, aby On sam mówił. Bo tylko On ma słowa życia wiecznego. Przyjmij to od nas, Drogi Księże Józefie. Przyjmij też ode mnie. Dziękuję Chrystusowi za wszystko dobro, jakie stało się naszym udziałem przez Ciebie. 

Z serdecznym błogosławieństwem Jan Paweł II”.

                                                                                              /zdjęcie internet/

P.S

Najwięcej o cierpieniu rozprawiają ludzie, którzy nie mają z nim nic wspólnego. Rzeczywisty ból wystarcza, aby nas wyleczyć z cierpień urojonych. Trudno zdrowym ludziom dotykać cierpienia ludzi cierpiących, rozumie to teraz, gdy sama jestem chora i coraz słabsza. Cierpienie fizyczne idzie w parze z cierpieniem duchowym i psychicznym, i w tym wszystkich człowiek zostaje SAM. Nie pozostaje nic innego, jak ofiarować swoje cierpienia, a to znaczy nie zajmować się nim więcej, ale kochać. Dotykać cierpienia to nie oznacza wyjaśniać, pytać, albo klepać kogoś po ramieniu i mówić: jakoś to będzie, będziesz zdrowa... A skąd ten ktoś może wiedzieć, że będzie dobrze...

Nic już nie będzie tak, jak było kiedyś - NIC .Wszystko będzie i jest już inaczej.

Św. Edyta Stein powiedziała, że musimy się nauczyć i to znosić, że ktoś dźwiga swój krzyż, a my nie możemy mu ulżyć, co jest często trudniejsze, niż cierpieć samemu.

Wiem dzisiaj, że cierpienie wymaga więcej odwagi niż śmierć...