poniedziałek, 4 listopada 2013

O wybaczeniu...

Można zapomnieć krzywdę... Często nie można, ale można wybaczyć. Wybaczyć to nie znaczy zapomnieć. Wybaczyć to wyzbyć się negatywnych emocji, które nas pokrzywdzonych niszczą od środka.
Wybaczyć nie znaczy poddać się,
 nie znaczy zapomnieć,
 nie znaczy nie było...
 Trzeba wiedzieć, że każdy z nas jest zdolny do zrobienia komuś krzywdy, ale nie każdy z nas jest zdolny, aby wybaczyć. Zawsze mam wybór.
 Nie mogę zmienić kogokolwiek, ale zawsze mogę wybaczyć
 i pójść dalej....





P.S 
I tak naprawdę nie potrzebna jest nam instrukcja, jak dokładnie to zrobić, wystarczy, że chcemy. Nie warto opierać się, trzymać się przeszłości, bo przebaczenie z dnia na dzień staje się trudniejsze.
Kochasz samego siebie?
Jeśli tak to zrób prezent dla samego siebie, wybacz sobie i innym, bo tylko wtedy stajesz się naprawdę wolnym człowiekiem...

38 komentarzy:

  1. Wybaczenie to sztuka trudna.... możliwa, ale trudna. Zawsze mnie frapowało jednak jedno pytanie. Kiedy ktoś postąpi ze mną w sposób krzywdzący, ja to wybaczę ale dla tej osoby "nie mam już serca".... czy wybaczyłam w pełni?
    Serdeczności :****

    OdpowiedzUsuń
  2. A jak to mądrze napisałaś, ze najważniejsze jest chcenie.
    pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  3. to prawda, wybaczenie daje fantastyczne poczucie wolności.
    Miłego tygodnia!

    OdpowiedzUsuń
  4. Łatwo jest wybaczyć komuś. Sobie....nieco trudniej.

    OdpowiedzUsuń
  5. Oczywiście - wybaczanie a pamiętanie to dwie różne rzeczy. Mam wrażenie, że wybaczenie komuś, że nam zrujnował życie wcale nie jest łatwe, nawet nie wiem czy aby na pewno możliwe.
    Jeśli dzień po dniu masz świadomość ,że ktoś komu zaufałaś, pokochałaś, byłaś w stosunku do niego super uczciwa i lojalna oszukał Cię, a do tego dowiadujesz się o tym po 38 latach wspólnego życia, z pewnością trudno jest wybaczyć. Nie wiem, czy wtedy życia starczy by się z tym uporać.
    Miłego, ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Tak jak napisalas...zawsze mozna wybaczyc i pojsc dalej! ja tak wole ..pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  7. W mojej rodzinie banderowcy zabili wszystkich mężczyzn, nie wiem, czy moja teściowa wybaczyła, ale zawsze mówi "nie ufaj temu narodowi"...

    OdpowiedzUsuń
  8. myślę i myślę
    chyba nie muszę ni nikomu wybaczać
    może już wybaczyłam?
    nikt nie skrzywdził mnie tak, żebym naprawdę cierpiała, a jeśli nawet, to dawno i już za mna

    OdpowiedzUsuń
  9. Ja wybaczyłam wszystkim,wszystkie krzywdy.o ktorych wiem,i o których nie wiem.Nie potrafię żyć w nienawiści.Niestety .moj maż nie potrafi wybaczyć własnemu bratu i własnej matce,krzywdy,którą mu wyrządzili,a ja nie poruszam tego tematu,bo wiem,ze dla męża to jest wielka przykrość.

    OdpowiedzUsuń
  10. Z wybaczaniem jest ten problem, że o ile jest łatwe w teorii, w praktyce to czasem najtrudniejsza rzecz na świecie.

    OdpowiedzUsuń
  11. Wybaczyć, zapomnieć, ale to także zależy co. Gdyby ktoś zabił mi moje dziecko np. brr, nie chce nawet pomyśleć. (w czasie wojny nie,bo to co innego ) to dopiero byłoby trudne, a wręcz heroiczne.Mnie z innych krzywd wiele juz uczyniono, ale nie rozpamiętywam a o niektórych już nawet prawie zapomniałam. Ale widzę że ci którzy mnie skrzywdzili teraz jak ognia mnie unikają. Dobra spowiedź czasem pomaga, zresztą po to ona też jest, ale do tego potrzebna jest silna wiara i mocne postanowienie poprawy. Pozdrawiam serdecznie-;))

    OdpowiedzUsuń
  12. To jest trudny temat. Myślę, że dla każdego zupełnie inaczej odczuwany..

    OdpowiedzUsuń
  13. Proces wybaczania komuś jest trudny. Ale najtrudniej wybaczyć sobie.

    OdpowiedzUsuń
  14. Sprawy poważne: nie wybaczam.

    OdpowiedzUsuń
  15. Można wybaczyć, jeśli zrozumie się podłoże krzywdy. Wtedy widzimy rzecz w innym świetle. Ważne, by mieć odwagę żeby sformułować konstruktywne wnioski.

    OdpowiedzUsuń
  16. To prawda Judytko!
    Ostatnio coś komuś wybaczyłam i poczułam jakby mi kamień spadł z serce.
    Serdeczności!

    OdpowiedzUsuń
  17. Jak zawsze tu tak mądrze
    Pozdrawiam bardzo, bardzo

    OdpowiedzUsuń
  18. Taka prawda. i jakie to proste i trudne jednocześnie ,bo zmusić siebie samego nie sposób. Trzeba to po prostu poczuć. Poczuć wybaczenie jak czuje się miłość. Zapomnieć też dobrze ale chyba niewykonalne ,chyba że demencja starcza nam w tym dopomoże chociaż demencja to akurat lubi nam o zaszłościach przypominać . Przypomniał mi się dziadek mojego męża, który mając 85 wiosen przypomniał sobie ,że pożyczył Mikołajowi jakieś koła i ten mu do tej pory nie oddał. Teraz , gdy mówimy o rzeczach przedawnionych to nazywamy je "mikołajowe koła".

    OdpowiedzUsuń
  19. nie wszystko można wybaczyć. ja się usilnie starałam przez wiele, wiele lat i dopiero niedawno mi sie udało. ale nie chcę widzieć tego człowieka nigdy w zyciu na oczy!
    wybaczyłam?

    OdpowiedzUsuń
  20. To prawda. Chcieć to ważna rzecz, ale nie zawsze można móc.

    OdpowiedzUsuń
  21. Ile ludzi, tyle dróg do wybaczenia! Każda inna, niektóre długie i kręte...

    OdpowiedzUsuń
  22. Miałem ostatnio tego przykład. Moi znajomi oświadczyli, że przebaczają mordercy ich syna. (głośna sprawa zabójstwa Dawida z Krakowa z przed miesiąca) Zrobili to w niecały tydzień po zdarzeniu. Podziwiam ich za to. Miałem wątpliwości wtedy, wydawało mi się to zbyt szybkie i pochopne. Nie to, że nie przemyślane, ale wydawało mi się pod wpływem emocji. Ostatnio gdzieś oglądałem materiał o Dawidzie właśnie i w przypomnieniu zabójstwa z przed 17 lat. Tam ojciec syna powiedział ważną kwestię, że nie wybaczył, bo nikt go o to nie prosił. Był gotów, ale przez te siedemnaście lat nikt go o to nie poprosił. Ani zabójca, ani rodzice wtedy nastoletniego zabójcy. Stwierdził, że byłby to pusty gest. Po co miałby wybaczać jeśli nikt tego nie oczekuje.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nomadzie, wybaczenie nie musi być głośne. "Wystarczy" sobie samemu powiedzieć, że wybacza się osobie, która sprawiła nam przykrość, przemyśleć cale zajście i pozwolić negatywnym emocjom odejść. Chodzi o spokój ducha, wewnętrzny spokój.
      Największy problem z pozbyciem się tych emocji.

      Usuń
  23. Zawsze mówiłem swoim dzieciom, że pamiętliwość o doznanych krzywdach i negatywne emocje wobec sprawców tychże, drąży i niszczy ich samych w głównej mierze. Wybaczenie bardziej dokucza temu, komu się wybacza. Ponadto wybaczenie jest zrzuceniem balastu i tak, jak napisałaś, można dalej iść drogą.

    OdpowiedzUsuń
  24. Mądre słowa...
    Pozdrawiam ciepło :)

    OdpowiedzUsuń
  25. Zgadzam się, że wybaczyć nie znaczy zapomnieć... ale mam wątpliwości, czy powinniśmy wszystko wszystkim wybaczać... z pewnością łatwiej jest to powiedzieć niż zrobić...

    OdpowiedzUsuń
  26. Życie po wybaczeniu staje się o tonę lżejsze.

    OdpowiedzUsuń
  27. to prawda, można wybaczyć, ale nie zapomnieć...

    OdpowiedzUsuń
  28. Wybaczanie jest trudną sztuką, szczególnie wtedy, kiedy mamy do wybaczenia duże krzywdy. Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  29. Pięknie napisałaś Judyto. Podobno od tego wybaczenia zależy nasze dobre samopoczucie i zdrowie.?
    Chciałabym umieć- wyzwoliłabym się od bagażu, który zatruł moje życie. Powoli do tego dojrzewam.
    Moc serdeczności.

    OdpowiedzUsuń
  30. a bo mówią, chcieć to móc i chyba odwrotnie :) lepiej żyć z czystym sercem

    OdpowiedzUsuń
  31. Witaj
    Znam długą drogę wybaczania. Warto było.
    Pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
  32. na pewno wybaczając,jest sie prawdziwie wolnym,to się czuje ,masz racje Judytko:)
    ale nie jest to łatwe,do tego trzeba...dojrzec...

    OdpowiedzUsuń
  33. Wydaje mi się, że potrafię wybaczać. Napisałam "wydaje mi się", bo w sprawach codziennych - może nawet błahych - nie chowam urazy. Na szczęście, omijały mnie do tej pory wielkie rozterki. Bo wtedy... nie wiem. Po prostu, nie wiem.

    OdpowiedzUsuń
  34. Przekonałam się, że przebaczenie daje wyzdrowienie dla nas samych. Dlatego zawsze gorąco zachecam ludzi do wybaczania. Mówię: jesli nie potrafisz tego zrobic dla tego kogoś, zrób to dla siebie. Poczujesz lekkość i wolność od tego przygniatającego uczucia jakim jest brak przebaczenia. Piękny i potrzebny post, Judytko!

    OdpowiedzUsuń
  35. Czasami tak trudno przebaczyć...
    zwłaszcza gdy krzywdzą Ci, którzy mieli być podporą, opiekować się, wprowadzić w życie... a sprawili, że to życie od najmłodszych lat stało się walką...
    Jednak gdy już przyjdzie przebaczenie... nie da się zapomnieć...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. http://ilonafelicjanska.natemat.pl/80437,przebaczenie-i-wolnosc

      Usuń