O spotkaniach…

Biegłam przez życie. Spotkałam człowieka. Cóż w tym dziwnego?
 Niby nic, każdego dnia stykam się z wieloma osobami.
 Czy to są jednak spotkania?

Są spotkania przelotne, jakby nie pozostawiające nigdzie żadnego śladu. Czasem ktoś jednak „zostaje na dłużej”. Pojawia się niby znikąd i tak po prostu przechodzi przez nasze życie. Nie tylko, że „czyni sobie w nim mieszkanie”, ale jeszcze zdarza się , że wywraca je do góry nogami.

 To niesamowite, jak pozornie chwilowe skrzyżowanie ludzkich dróg może odmienić Ciebie, mnie i świat wokół nas. Mam tu na myśli te dobre spotkania. Zdaję sobie sprawę, jak wielu jest wśród nas poranionych ludzi, którzy doświadczyli od drugiej osoby wiele zła, którzy wciąż cierpią, bo ktoś ich kiedyś bardzo skrzywdził. Oni już mogą nie tęsknić za spotkaniami. Mam jednak takie przekonanie, że i dla nich jedynym lekarstwem jest spotkanie prawdziwego człowieka – kogoś, kto ma ludzkie serce, serce z ciała, które potrafi kochać, przyjąć nas takimi, jacy jesteśmy, z naszym pięknem i bogactwem wewnętrznym, ale i z całą naszą biedą i brakami, słabościami.

  Spotkania są darem.

 Ale czy ci, którzy mnie poznali też tak myślą?

 Jak ja wchodzę w ich życie?

 „Z butami” czy raczej „na palcach”, by nie spłoszyć tego,
 co najbardziej delikatne i wartościowe?

 Nieważne, jak długo dane nam będzie być razem. Istotne, co w nas zostanie. Byśmy tylko w tym naszym codziennym zagonieniu nie przegapili spotkania z człowiekiem, umieli i chcieli się zatrzymać. Może się potem okazać, że to niezaplanowane zetknięcie jest początkiem wielkiej przyjaźni, takiej na całe życie, jest przyjściem samego Boga.
 Kiedy piszę te słowa, z ogromną wdzięcznością wspominam te spotkania, które odmieniły moje życie, może je trochę powywracały, ale na pewno przywróciły mu żywe kolory, sprawiły, że zaczęłam na nowo odkrywać sens wielu wcześniejszych wydarzeń.

 Takie spotkania rodem z powieści Pascala Merciera „Nocny pociąg do Lizbony”.
 Tam to właśnie główny bohater, Raimund Gregorius, nauczyciel języków klasycznych, szedł pewnego deszczowego dnia do szkoły i w jego poukładanym życiu zjawiła się kobieta w czerwonym płaszczu, Portugalka. To spotkanie, a szczególnie brzmienie jednego i chyba jedynego słowa, które do niego wypowiedziała, tak bardzo go poruszyło, że z chwili na chwilę porzucił swoje stare „doskonałe” życie, wszystkie utarte ścieżki, i postanowił wyruszyć w podróż, która stała się jego wędrówką w głąb siebie i odkryciem siebie na nowo.

                                            /tekst s.Aneta Maria od Jezusa Miłosiernego,                                              karmelitanka bosa/

P.S

Zastanawialiście się kiedyś ile w Waszym życiu było spotkań, dzięki którym Wasz życie uległo zmianie... Gdzie są dzisiaj ci ludzie?

A ile spotkań, które wciąż są przed nami...