O Poziomce...

Moje wyjazdy do Bydgoszczy często kończą się pobytem u mojej siostry Hani, która mieszka o rzut beretem od tego miasta.

 I tym razem odwiedziłam Janka i Hanię razem z s. Mieczysławą. Dostałyśmy nakaz /śmiech/ przyjechać po ekologiczne jesienne owoce, warzywa, miodzik, wioskowe jajka i... dwie gąski! Prawie wszystkie przyjaciółki Hani darowały nam coś smacznego:

 wiejskie kiełbaski,

 soki,

 marmolady, 

grzybki marynowane i suszone,

 i znalazła się w darach nalewka z malin

 na jesienne i zimowe przeziębienia i nie tylko /śmiech/!

  Życie na wiosce jest przedziwne: tutaj wszyscy się znają, problemy innych stają 

problemami wioski... Wszyscy pomagają Jankowi i Hani w prowadzeniu gospodarstwa,

 które jest teraz na barkach mojej siostry.

 Ktoś zaorał pole, ktoś pomógł zebrać ziemniaki, zerwać jabłka i gruszki, które w tym roku bardzo obrodziły...  W czasie naszego pobytu zmarł nagle Zygmunt, stary kawaler, który mieszkał sam nie licząc trzech psów i kilku kotów.

Zyguś,

bo tak go nazywano, codziennie był na porannej kawie u Joli przyjaciółce Hani lub u Hani.

 Często mówił, że ma mały problem, bo nie wie, która z pań bardziej mu się podoba /śmiech/! W spiżarce Zygusia stały zaprawy ze wszystkiego, co rośnie w sadzie, warzywniaku i lesie... Cała wioska była na pogrzebie.

 I jak to będzie bez Zygusia, który pomagał wszystkim...?

 Hani mówi, że trzeba żyć dalej... Ona coś o tym wie... 

W styczniu tego roku stwierdzono chorobę nowotworową u Janka jej męża... rak trzustki .

 W marcu dowiedziała się, że jej jedyna siostra powoli umiera bez nadziei wyleczenia... Dwie najbliższe jej osoby... umierają. Na początku było nam trudno.

 Płacz, pretensje do świata i Boga, ale wreszcie przyszło zrozumienie, że moja choroba jest moją chorobą, choroba Janka jest jego chorobą. To jest nasze życie, które się kończy,
 a Ona Hania ma swoje życie, które jest jej życiem nie naszym. My odejdziemy, a ona musi żyć dalej swoim życiem, ale już bez nas. 

 Jesteśmy sobie na teraz, na ten czas zadani, mamy sprawić, żeby dany nam czas był czasem szczęśliwym, dla Niej i dla nas, bo przecież wszystko, co najlepsze jest zawsze przed nami!

 Moja siostra jest, jak poziomka,

 która ma niepowtarzalny smak i aromat i jest jak lato i słońce...

P.S

To, co za nami, i to, co przed nami, niewiele znaczy w porównaniu z tym, co tkwi w nas /R.Emerson/. I to jest najważniejsze; dzielić się tym, co tkwi w nas i nie można zapominać o tym, że tylko my decydujemy, jak wykorzystać czas, który jest nam dany...

A kto ma najwięcej czasu?

Tylko ten, kto niczego na później nie odkłada. Nie odkładajcie na później niczego, bo możecie nie zdążyć... Pojechaliśmy nad jezioro do miejscowości Kujanki...

Nie dziwcie się, że Judytka w spodniach i w czapce, bo do Bydgoszczy podróżuję bez habitu....

A moja siostra, jak Poziomka!!!!