O czwartym Mędrcu...

Podania mówią, że był czwarty Mędrzec,
 który wyruszył w drogę z innymi Mędrcami.
 Każdy człowiek ma swoją drogę, swoją gwiazdę i swoją tęsknotę więc wcale się nie dziwię, że czwarty Mędrzec poszedł swoją drogą, bo tylko tą drogą mógł dojść do celu...
 Mówią, że był najmłodszy spośród czterech, żadnemu zaś z nich nie płonęła w sercu tak głęboka tęsknota, jak właśnie jemu. Ów wędrowiec zabrał ze sobą jako prezent dla królewskiego Dzieciątka trzy błyszczące, szlachetne kamienie.

Podczas drogi usłyszał nagle szlochanie dziecka. W kurzu zobaczył leżącego chłopczyka, bezbronnego, nagiego i krwawiącego z pięciu ran. Tak niezwykłe było to dziecko, tak delikatne i bezbronne, że serce młodego Króla napełniło się litością.
 Podniósł je i zawrócił do wioski, którą właśnie zostawili za sobą.
 Tam nikt nie znał dziecka. Poszukał opiekunki i przekazał jej jeden ze szlachetnych kamieni, by w ten sposób zabezpieczyć życie dziecka.

 Udał się następnie w dalszą wędrówkę.
 Gwiazda wskazywała mu drogę. Przechodził przez miasto, w którym na przeciw niego wyszedł orszak pogrzebowy. Umarł ojciec rodziny.
 Matka i dzieci miały być sprzedane do niewoli. Król przekazał im drugi drogocenny kamień. Gdy tak wędrował nie widział już Gwiazdy. Dręczył się wątpliwościami, czy też nie stal się niewierny wobec swojego powołania.

 Jednak wtedy raz jeszcze zajaśniała na niebie Gwiazda. Wędrował za nią przez obcą krainę, w której szalała wojna. W pewnej wiosce żołnierze zgromadzili wszystkich mężczyzn, aby ich zabić. Wtedy Król wykupił ich trzecim drogocennym kamieniem. Ale teraz nie dostrzegł już więcej gwiazdy. Ogołocony ze wszystkiego kroczył przez krainę i pomagał ubogim ludziom.

Przybył do pewnego portu w chwili, gdy ojciec rodziny jako wioślarz na jednej z galer miał odpokutować za swoją winę.

 Król zaofiarował samego siebie i pracował prze wiele lat jako wioślarz na galerze. Wtedy w jego sercu ponownie wzeszła Gwiazda. Wkrótce przeniknęło go wewnętrzne światło i ogarnęła go spokojna pewność, że mimo wszystko jest na właściwej drodze.

 Niewolnicy i panowie odczuwali to niezwykłe światło owego człowieka. Został wypuszczony na wolność.

 We śnie zobaczył Gwiazdę  i usłyszał głos: Pośpiesz się! Pośpiesz!

 Wstał w środku nocy.

 Wówczas zajaśniała Gwiazda i zaprowadziła go do bram wielkiego miasta. Z tłumem ludzi został zapędzony na wzgórze, na którym stały trzy krzyże. Ponad środkowym krzyżem jaśniała Gwiazda.

 Wtedy spotkało go spojrzenie człowieka, który wisiał na tym krzyżu. Człowiek ten musiał odczuwać wszystkie cierpienia, wszystkie utrapienia świata, tak niezwykłe było jego spojrzenie.

 Ale też litość i bezgraniczna miłość. Jak błyskawica przemknęła myśl: tutaj jest cel, do którego pielgrzymowałem przez całe życie. Król opadł pod krzyżem na kolana. W jego otwarte ręce spadły trzy krople krwi.

 Były bardziej lśniące niż drogocenne kamienie.

 Gdy Jezus umarł, umarł także Król. Jego twarz w śmierci była zwrócona w kierunku Jezusa i błyszczała jak promieniejąca gwiazda.

                                                                       /Eduard Schaper/

 P.S

Każdy z nas ma swoją niepowtarzalną drogę, gwiazdę i tęsknotę...

Często nie widzimy światła naszej gwiazdy i wtedy wątpimy, czy znajdujemy się na właściwej drodze. A Gwiazda świeci i świecić będzie do końca naszych dni.

Nikt jej nie zgasi nawet Ty sam.

Nie pytaj „dlaczego”, bo czyż nie można zapytać „dlaczego nie ja?”. Mówisz, że Twoja droga jest trudna... Nie jest za trudna dla Ciebie. Masz wszystko, aby przejść swoją drogę... Pomyśl, gdyby Ktoś powiedział Tobie dzisiaj: zabiorę od Ciebie Twoje cierpienie, ale powiedz mi, wskaż mi komu mam dać to, co Cię boli... Kogo byś wskazał? Komu dałbyś Twoje cierpienie...?

Ja tego nie zrobię, bo to cierpienie, ta droga jest moja i dla mnie.

Na dzisiaj może nie rozumiesz, ale czy wszystko trzeba rozumieć, czy wszystko da się zrozumieć? Zrozumienie zawsze przychodzi w swoim czasie... Na naszej drodze zawsze stają ludzie, którzy są dla nas drogowskazami, pomoca. Problem w tym, ze często nie chcemy właśnie tych ludzi, chcemy innych, tych po naszej myśli. Nigdy nie jesteśmy sami...  Droga Miłości Boga i ludzi jest drogowskazem do dojścia do celu, do dotarcia do tęsknoty, która przestanie być tęsknotą...