O Trzech Mędrcach….

Co to byli za ludzie, których Mateusz nazywa „magami” ze Wschodu?

 Tak naprawdę nie wiemy, kim byli...

 Sztuka Zachodu i ludowa pobożność uczyniła z Mędrców

 trzech świętych Króli. Liczba trzy jest liczbą pełnego człowieka.

 Król w bajkach ma zawsze trzech synów, symbolizujących duszę,

 ducha i ciało. Ci trzej wyruszają następnie w drogę, żeby odnaleźć wodę życia lub uzdrawiający lek dla chorego króla.

 Jest to ostatecznie droga samorealizacji, którą rozpoczynają i na której przeżywają wiele przygód i przetrzymują niejedno niebezpieczeństwo.

 Widziano w trzech Królach albo reprezentantów trzech pokoleń

 wieku młodzieńczego, średniego i starszego, albo obraz trzech kontynentów: Europy, Afryki i Azji.

 Ma to odzwierciedlenie w nas samych – wszystko co jest w człowieku: witalność, młodość, siła męskości i mądrość starości muszą razem wybrać się w drogę, by zgłębić, co znaczy być człowiekiem.

 Nie powinniśmy zatrzymywać się ani przy ruchliwej młodości, ani przy twórczej sile wieku średniego, ani przy mądrości wieku starszego. Wszystko musi się przeobrażać, abyśmy pozostali żywymi ludźmi. Wszystko musi się nieustannie przełamywać i przemieszczać.

 Celem zaś powinno być to, by stać się ludźmi królewskimi,

 ludźmi, którzy sami określają życie i nie są zawładnięci przez innych, którzy żyją w zgodzie z samymi sobą i mają królewską godność.

 Godność Trzech Króli wyraża się właśnie przez to, że odłożyli insygnia swej królewskiej dumy i upadli przed Bożym Dzieciątkiem.

 Trzej Królowie razem wyruszają w drogę.

 Nie pozwalają, aby urzędnicy penetrowali tę drogę, lecz słuchają głosu swojego serca.

Tam, w swoich sercach ujrzeli gwiazdę, gwiazdę ich tęsknoty.

Wyruszyli w drogę tęsknoty.

 To długa pielgrzymka.

 W drodze byli zmęczeni.

 Jednak szli dalej, bo ufali tęsknocie swojego serca.

 I doszli do celu.

 Gwiazda wskazała im cel.

 Potrzeba też była rozmowa z Herodem i jego uczonymi w Piśmie, by dokładnie poznać cel podróży.

 Celem podróży Trzech Króli jest dom, gdzie odnajdują Maryję i Dzieciątko, przed którymi klękają, by Je adorować.

 Nie dość, że nie zostali nagrodzeni u końca swojej podróży, to również rozdali wszystko, co ze sobą przynieśli. Nie są dumni z powodu osiągnięcia celu, lecz padają na kolana i adorują Dzieciątko.

 Jest to paradoks także naszych dróg. Im dalej idziemy na drodze samorealizacji, tym mniej staje się dla nas ważne, co posiadaliśmy do tej pory i jak wyglądamy przed innymi.

 Pozwoliliśmy się zwabić tajemnicy życia. A kiedy dotykamy tajemnicy, wtedy upadamy na kolana, zapominamy o sobie, bowiem jesteśmy całkowicie przez nią ogarnięci i wtedy prawdziwie doszliśmy do domu.

 U siebie możemy być tylko tam, gdzie upadamy przed tajemnicą Boga...

W ludowej pobożności Trzej Królowie stali się ulubionymi patronami podróży. Wędrowali długą drogą i nigdy nie zbłądzili.

 Dlatego mogą nam towarzyszyć na pełnych niebezpieczeństw drogach życiowych.

 Są przyzywani, by ochraniać nas przed szkodliwymi wpływami świata duchów. Stają się orędownikami w potrzebie, w chorobach.

 Kacper, Melchior i Baltazar.

 Pierwsze litery ich imion K + M + B wpisuje się nadprożach domów, stajni i stodół, żeby chronić je przed złymi duchami.

 Ich imiona wyprowadza się też z błogosławieństwa: „Christus mansionem benedicat” – Chryste błogosław mieszkanie.

 Ludzie pokładali także w Trzech Królach wszystkie swoje tęsknoty za magiczną wiedzą, chroniącą od głęboko w duszy znajdujących się lęków i broniącą przed niebezpieczeństwem...

  /Anselm Grun „Boże Narodzeni – świętować Nowy Początek/

   

P.S

Istnieje stara rosyjska legenda o Czwartym Królu, który wyruszył w drogę razem z trzema innymi...