O wakacjach w Barcelonie...

 z Carlosem....

 Nie byłam jeszcze w Barcelonie, ale wszystko przed mną!

 Muszę się kiedyś przekonać czy Barcelona jest tak mroczna po zapadnięciu zmroku, jak w książkach Carlosa Ruiz Zafona.

 A może było tak na początku XX wieku, w którym toczą się akcje jego powieści?

 Muszę przyznać, że jego pierwszą książkę „Cień wiatru” przeczytałam jednym tchem, bo uwielbiam takie ksiazki: mroczne, z dreszczykiem, gdzie nie wszystko jest dopowiedziane i czujesz się jednym z bohaterów, lekki dreszczyk, lęk... a to przecież tylko książka!?

 Weszłam, jak wielu innych czytelników od pierwszych zdań z książki we mgłę, którą była otoczona Barcelona i po uliczkach dotarłam do Cmentarza Zapomnianych Książek...

 Może taki cmentarz zapomnianych książek gdzieś istnieje?

 Na skrzydłach poleciałabym do takiego prawdziwego cmentarzyska Zapomnianych Książek i  zanurzyłaby się w tych zawiłych korytarzach pełnych półek i regałów z książkami, wąchała zapachy, ogladala grzbiety i tytuły i w końcu znalazłabym coś tylko dla mnie...

 Podziwiam tego Pana za wielką wyobraźnię i ludzi, którzy na punkcie jego książek, można rzecz, oszaleli!

 Najbardziej fotografowanym miejscem w Barcelonie jest kwiaciarnia na ulicy Santa Anna, gdzie pan Carlos umieścił księgarnię Sempere a nad nią okna gdzie jakoby mieszkali bohaterowie książek Zafona.

 Zadaję sobie pytanie co uwiodło miliony Europejczyków, co ich przyciąga do tych powieści...?

 Może to, że mają dosyć multi-kin, wszędzie porozwieszanych tanich reklam byle jakich książek i wszędobylskich płytkich romansideł.

 Być może?

 Czytając książkę chcemy coś przeżyć, zapomnieć choć na trochę otaczający nas świat codziennej rutyny i trzeba także powiedzieć, że z niejednego naszego życia powstałaby ciekawa książka, ale to już temat na inny post...

 Nie pamiętam kiedy byłam ostatni raz w jakimś antykwariacie?!!

 Na swoje usprawiedliwienie mam to, że jestem w Afryce, w której takowych nie ma, a jak jestem w Polsce, to nie wiem gdzie mam iść... powinnam być prawie wszędzie, ale na to "wszedzie" i "wszystko" za mało czasu...?!

  Tego roku, obiecuje sobie, wygapię gdzieś tam zaszyty antykwariat z półkami uginającymi się od tytułów, od których głowa mnie rozboli i dostanę oczu pląsów, którą wybrać... 
A potem zastanawiać się będę kto tę książkę przed mną czytał i już historia gotowa... na nową książkę /śmiech/.

 Myślę, że Zafon przez księgarzy, którzy wylansowali jego pierwszą książkę na nowo oczarował świat literaturą. Nie można porównywać pana Carlosa do takich mistrzów jak Tołstoj czy Dickens, ale co najważniejsze pobudził tysiące, a można i rzec miliony do czytania, co tu ukrywać, porzucanego z dnia na dzień słowa pisanego zawartego w książkach.

 Nowej książki „Więzień Nieba”, która jest przedłużeniem dwóch pozostałych „Cienia Wiatru” i „Gra Anioła” jeszcze nie przeczytałam, ale gdy przylecę do Polski nie omieszkam kupić tej pozycji i oczywiście przeczytać.

 Z wielkim zainteresowaniem czytałam „Cien Wiatru” a pozostałe książki Zafona

 z mniejszym entuzjazmem, bo uznałam je za powtórki z przerobioną fabułą i ciągłym światem ciemności,

 jakby inny świat nie istniał!?

 Sam pan Carlos mówi o sobie, że uwielbia czytać: Flauberta, Wiktora Hugo, Aleksandra Dumasa, a uwielbia ponad wszystko Dostojewskiego!

 Szkoda tylko, że nie dodał do swoich książek choć trochę refleksji wielkiego Dostojewskiego!

 Pomimo wszystko przeczytam, ale nie dam się uwieść ciemności i strachowi! On czyli Zafon jest lepszy od naszych Marabu w robieniu strachu /śmiech/.

 I co mnie jeszcze zastanawia: dlaczego bardziej wciąga i pociąga nas  mroczna strona naszej osobowości...?