O bursztynowej ulicy…

Jedna z ulic Gdańska..., zauroczyła mnie. Gdzie nie spojrzysz, ujrzysz cuda z bursztynu... Zgubiłam na tej ulicy nie jedną godzinę. Serce jest jeszcze na swoim miejscu...,
 ale nie wiem jak długo /śmiech/.
 W bursztynie można się zakochać i to bardzo! 

Wiatr musi wiać z północy, a jeszcze lepiej z północnego wschodu.
 Żeby bursztyn „ruszył”, fala musi kontrować, czyli wcześniej powinno wiać z południa.
 Bursztyn w złożach zalega na samym dnie, czasem pod stertą morskich „śmieci”: drewna, osadów i morskich roślin.
 Największe połowy są zimą. Woda wtedy „gęstnieje”, zawiera więcej soli, bursztyn jest lekki i swobodniej wypływa na powierzchnię.
 Dla zbieraczy wiatr i zimno nie mają znaczenia. Oni wiedzą, kiedy morze szturmuje w ten określony sposób, kiedy nadciąga bursztyn.
 To się po prostu wie. Zazwyczaj przed świętami morze obdarowuje zbieraczy wysypem bursztynu. Niemal zawsze przed Bożym Narodzeniem i Wielkanocą nadchodzi sztorm, który niesie złoża.

Sposób poławiania bursztynu nie zmienił się od wieków.
 Nadal, tak jak w ubiegłych stuleciach, mężczyźni ubrani w chroniące przed lodowatą wodą gumowe spodnie i wysokie buty wchodzą do morza
 z siatkami – kaszorkami – w rękach i wyciągają wszystko
 co unosi się na falach.
 Na brzegu wysypują swoją zdobycz i wraz z rodziną przystępują do mozolnego przeszukiwania morskich osadów.

Morze podczas sztormu jest dzikie i nieubłagane.
 To nie jest latwa praca. Często trzeba zbierać nocą, bo właśnie wtedy morze ruszyło.
 Mężczyźni uzbrojeni w silne latarki, niektorzy wyposażeni w reflektory, przeszukuja brzeg metr po metrze.
 Czasem deszcz lub śnieg napędzane wichurą uniemożliwiają wejście do wody i szukanie. Chowają się wtedy za wydmę i czekają świtu.
 Bo tu liczy się czas. Kto pierwszy – ten lepszy.
 I nie ma taryfy ulgowej. Poławianie bursztynu porównać można chyba tylko do gorączki złota.
 Kto raz spróbował – wracać będzie zawsze.

Każdy mieszkaniec Mierzei Wiślanej i Wyspy Sobieszewskiej ma do opowiedzenia własną historię związaną z połowem bursztynu.
 Do legendy przeszły już wydarzenia z pewnej jesiennej niedzieli.
 Wszyscy mieszkańcy Sobieszewa zebrali się w niedzielę w kościele.
 Ksiądz proboszcz odprawiał Mszę Świętą.
 Nadszedł moment podniesienia – najważniejsza chwila podczas każdego nabożenstwa.
 Wtem drzwi kościoła otworzyły się z głośnym stukotem i do wnętrza wbiegł zaaferowany mężczyzna.
 Nie zważając na doniosłość chwili, podbiegł do księdza i szepnął coś mu na ucho, po czym usiadł w pierwszym rzędzie, kręcąc się niespokojnie.
 Ksiądz w błyskawicznym tempie skończył Mszę i zwrócił się do wiernych: Kochani, bursztyn ruszył!
 Ludzie w pośpiechu podążyli do wyjścia.
 Ksiądz bez namysłu naciągnął kurtkę na sutannę i ruszył za swoimi parafianami w stronę morskiego brzegu.

Wspomina się także takie zimy, kiedy bursztyn zamarzł w zwałach lodu na morskim brzegu.

 Wszyscy wiedzieli, że tam jest, mogli go zobaczyć.

 Wydobyć go nie było można. Codziennie chodzili nad morze sprawdzać, czy to już, aż do wiosny. /tekst Joanna Włodarska/

Bursztyn bałtycki to żywica kopalna pochodząca sprzed
 około 40 milionów lat.
 Do dzisiaj nie wyjaśniono do końca, dlaczego drzewa tak intensywnie żywicowały, oraz jaki gatunek drzew wydzielał
 ten specyficzny rodzaj żywicy.
 Naturalny kolor bursztynu to jasnożółty lub miodowy.
 Właśnie taką barwę miała prawdopodobnie świeża żywica.
 Największy znaleziony dotychczas okaz bursztynu to przechowywany w Muzeum Historii Przyrody w Londynie jantar zwany BURMA AMBER ważący 15,25 kilograma.

Istnieje jedna metoda sprawdzenia autentyczności bursztynu.
 Bursztyn należy trzymać pod ogniem około 5 sekund. Jeśli jest prawdziwy to nic się nie powinno z nim stać.
 Bursztyn ma również właściwości lecznicze.
 2 łyżeczki nalewki dziennie, naszyjnik z bursztynu są świetne na ból gardła i stres. Pomaga uśmierzyć bile reumatyczne, ma właściwości gojące i zmniejszające blizny.
 Pochłania negatywne energie, sprawia, że w organizmie uruchamiają się naturalne siły lecznicze...
 Więc będąc tymczasowo nad Bałtykiem wypadałoby sprawic sobie naszyjnik z bursztynu...
 Tylko jaki?
 Ma nie tylko pomóc, ale koniecznie musi się podobać właścicielce!
 Od piękności bursztynowych oczy się mienią na ulicy bursztynowej...

P.S

Mówią, że szczęście w życiu pomaga. Tego szczęścia miałam zazwyczaj wręcz w nadmiarze. Więc choroba moja także jest szczęściem...?

Nie każdy choruje na nowotwór... jestem wybrana?

Mam tyle sił, aby przyjąć i żyć z nowotworem?

Wiem tyle, że choroba posłuży bardzo wielu rzeczom... Na dzisiaj jestem w sytuacji wręcz doskonałej: żadnych zajęć, żadnych obowiązków, bez nieustannego wrażenia, że muszę coś zrobić... I nikt niczego ode mnie nie chce, nie czuję się do niczego zobowiązana i nie mam z tego powodu żadnego poczucia winy.

Ta dziwna choroba to kolejna moja podróż. Cóż, niedobrowolna, nieprzewidziana, do której nie byłam w żaden sposób przygotowana, ale muszę przyznać, że ze wszystkich moich dotychczasowych podróży wymaga ode mnie największego zaangażowania a o przeżyciach nie wspomnę!

Żyję, jak na razie w wolnym mieście Gdańsk z poczuciem, że świat jest piękny, że nic nigdy nie zdarza się mnie Judycie przypadkiem i że życie jest nieustannym odkrywaniem... i nie można na skróty...