O księżycu…

Księżyc spać nie daje, jest piękny!
 Nie da się dzisiaj na niego rzuci tylko okiem kontrolnie...
”Pewnej nocy takiej jak ta, nad jeziorem Bodeńskim, Beethoven skomponował swoją Sonatę Księżycową. To jakby łzy zamienione na nuty.
 W świetle księżyca jest jakaś moc, a w jego ciemności smutek...
 Jednak nie zawsze ciemność jest smutkiem, czasem jest konieczna.
 Dla snu, dla odpoczynku, dla przemyśleń i do samotności. 
Samotność, tak jak noc jest potrzebna. Ona buduje, sprzyja spotkaniu człowieka z jego najbardziej ukrytym ja, które często nam się nie podoba..., ale nie traci przez to znaczenia” /A. Beccera/

Jadąc późną nocą z Yaounde do Doume zobaczyłam, że coś płonie pomarańczowym ogniem. Przestraszyłam się myśląc, że płonie wioska, a może wysuszona dżungla... Okazało się, że tak płonął księżyc, który wynurzył się z ciemnego lasu, a potem znów utonął w afrykańskim buszu i zerkał spomiędzy konarów drzew mamiąc mnie swym widokiem... /zdjęcie nie moje i nie z Afryki/

P.S

Na spotkanie ze sobą trzeba iść zawsze z prawdą. Chciałoby się jakiegoś luzu, wygody, kompromisu... Jeśli prawda o sobie samym drażni, nie podoba się nam, zaczynamy szukać kompromisu, luzu, wygody i zaczyna nam być z tą naszą pradwą o sobie dobrze, ale tylko do czasu następnej samotności, bo nasze najgłębsze ja nie da się oszukać... Jeśli prawda kogoś drażni, to co nas tak naprawdę pociągnie...?